ដំណើរទៅឃុំថ្មីទឹកដីដាច់ស្រយាល

បន្ទាប់ពីសំឡូតខ្ញុំនិងមិត្តរួមក្រុមមិនទាន់បោះបង់សិល្បះនៃការចែករំលែកបែប គេងក្នុងតង់នៅឡើយ ពួកយើងព្យាយាមរកកន្លែងផ្សេងទៀតជាបន្តបន្ទាប់។ ដោយសារតែដឹងថាក្នុងខែ ឧសភា នេះយើង​មានថ្ងៃឈប់សំរាកច្រើនទើបយើងសំរេចយកក្រចេះជាគោលដៅបន្ទាប់។ សុផាត ជា Organizer ម្នាក់ ពូកែណាស់តែ មួយពព្រិចភ្នែកគាត់រកអ្នកនៅក្រចេះមកអោយខ្ញុំបានដើម្បីទាក់ទង។ Draft សំរាប់ ដំណើរកំសាន្តមួយនេះចាប់ផ្តើមបន្តិចម្តង បន្តិចម្តង ។ យើងមានគោលដៅច្បាស់លាស់មួយដោយសារ តែយើងបានទទួលព័ត៍មានមួយចំនួនពីសាលាគោលដៅ ពីព្រះសង្ឃមួយអង្គព្រះនាម ពិសិដ្ឋដែលលោកគង់នៅវត្តថ្មគ្រែហើយបាននិមន្តទៅសាលាដោយផ្ទាល់។

ខ្ញុំប្រើលេខទំនាក់ទំនងដែលបានពីក្រុមយុវជនមួយក្រុមនៅក្រចេះមកទាក់ទង ដំបូងខ្ញុំទាក់ទង លោកមេឃុំតែដោយសារសំនួរទាក់ទងនិងសាលាច្រើនពេកលោកក៏អោយលេខនាយកសាលាមកខ្ញុំទាក់ទង​ ខ្លួនឯងតែម្តង ដោយសារ នាយកសាលាគាត់ដឹងពីស្ថានភាពសាលាច្រើនជាង។

ស្ថានភាព
1 – នៅសាលាបឋមសិក្សា ១០៥ ឃុំថ្មី ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ ។ សាលាបឋម១០៥ ចំនួនអាគា=2ខ្នង,6បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន=8នាក់ ស្រី6នាក់,សិស្សសរុប មាន ៣១៩ នាក់ ដោយ 136នាក់ជាសិស្សប្រុស ហើយ ស្រី183នាក់ មាន8ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនព្រឹក/ល្ងាច ។ ហើយមានពីថ្នាក់ទៅ ១ ដល់ ទី ៦
2- សាលាពីរភាសាស្រះ ចំនួនអាគា=1ខ្នង,2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន=3នាក់ សិស្សសរុប 61នាក់ ស្រី33នាក់ មាន3ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនដែរ ដោយ មានពី ថ្នាក់ទី ១ ដល់ទី៣ សាលានេះ សិស្ស រៀនភាសាភ្នង ប្រហែល ៦០ ភាគរយ ហើយគាត់ទទួល បានការសិក្សា ជាភាសា ខ្មែរ តែ ៤០ ភាគរយប៉ុណ្ណោះដោយសារ តែគ្រូបង្រៀន គាត់ ជាជន ជាតិភ្នង។
3- សាលាបឋមសណ្តាយ អាគា=1ខ្នង,2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន2នាក់ស្រី សិស្សសរុប 88នាក់ ដោយសិស្ស ស្រី មាន 58 មាន6ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនព្រឹកល្ងាច ហើយមានពីថ្នាក់ទី១ ដល់ ទី ៦។
4- សាលាបឋមទ្រាប អាគា=1ខ្នង 2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន2នាក់ និង មានសិស្សសរុប 89នាក់ សិស្សស្រី មាន48 នាក់ មាន4ថ្នាក់។

គំរោងរៀបចេញជារូបរាងហើយ អ្នកដែលអោយយោបល់ខ្ញុំថាគួរធ្វើយ៉ាងមេចអោយដំណើរ កំសាន្តនេះ កាន់តែប្រសើរ និង​ល្អជាងមុន ក៏បានចាកចេញដោយទុកត្រឹមពាក្យមួយម៉ាត់ អោយខ្ញុំ នោះគឺ  ៉សុំទោសមិនបានទៅទេមានធុរៈសំខាន់ជាមួយគ្រួសារ  ៉ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៏ថាខ្ញុំចុះទឹកហើយសើម ជើងខោហើយទៅមុខរឺថយក្រោយវាជាជំរើសរបស់ខ្ញុំ ។ អ្វីដែលសំខាន់ខ្ញុំនៅមានសុផាត វាជាមែកឈើ ធំមួយសំរាប់តោងបើសិនជាទឹកជ្រៅពេក ។ តែវាប្រាប់ខ្ញុំគ្រប់ពេល ថាវារវល់ ទៅនេះ រវល់ទៅនោះ ខ្ញូំរៀន ពីកំលោះតែទើបរៀបការរួចមួយនេះ បាននោះគឺ រៀបជើងព្រួលអោយហើយ។ តែខ្ញុំរក ជើងព្រួល មួយនោះមិនទាន់ឃើញទេ អ្នកប្រាប់ថាមិនមានកាន់តែច្រើន ចំនួនអ្នកទៅថយចុះ របស់ដែល មិត្ត ភក្ត្រ័ ចង់ជួយក្មេងកើនឡើង គិតយ៉ាងមេចទៅខ្ញុំ ។ នាក់សួរខ្ញុំថាទៅរឺ អត់នៅតែមាន សុផាតចេញហើយ​ គាត់មានអាជីវកម្មដែលកំពុងបើកថ្មី គាត់ថាប្រហែលជាមិនបានទៅទេ ខ្ញុំចុះទឹក ដល់ត្រឹមក ទោះបី គ្មានសុផាតក៏ខ្ញុំត្រូវតែទៅបើទោះបីជាខ្ញុំចេះហែលត្រឹមទឹកអាងធម្មតាក៏ដោយ ។ គិតច្រើនពេកចាប់ផ្តើម ក្អកអត់ប្រយោជន៏ ធ្វើអោយខ្លួនឯងឈឺវាជាកំហុសដ៏ធំមួយរបស់ខ្ញុំមុនពេលចេញដំណើរផ្លូវ ឆ្ងាយ ឈប់ខ្វល់មានប៉ុន្មានទៅប៉ុណ្នឹង។

ពេលវេលារំកិលមកបន្តិចម្តងៗជិតដល់ពេលទៅមែនទែនហើយចាប់ផ្តើមកូរទៀតហើយគឺរឿងទិញ ស្បែកជើងជួយក្មេងម្តង ។ ម្ខាងចង់ទិញពីបន្ទាយមានជយ័ មក ម្ខាងចង់ទិញថាសហោះនៅភ្នំពេញ ឳលោកប្អូនរបស់សុខុមទាំងទ្វេរអើយហេតុអីទូរសព្ទ័មានតេរកគ្នាតែ1ខ្វាច់រឿងចប់បាត់ហើយ តែគ្មានទេ កំលោះទាំងពីរមិនតេរកគ្នាភាពខ្វែងគំនិតគ្នាក៏កើតមានឡើងទៀតហើយចាប់ផ្តើមម្នាក់អត់ចង់ទៅ ម្នាក់ទៀតក៏អត់ចង់ទៅ ចឹងកុំអោយពិបាកពាក់កណ្តាលទិញពីបន្ទាយមានជយ័ ពាក់កណ្តាលទៀតទិញនៅ ភ្នំពេញ ។ ដល់ពេលទិញឥវ៉ាន់អោយគ្រប់ដើម្បីចេញដំណើរហើយ ពិសេសជាងលើកមុន គឺខ្ញុំមិនបាច់ ទិញវាតែឯងមានកំលោះសង្ហារ ដល់ទៅពីរនាក់ដើរផ្សាជាមួយ​ គឺ សីហា ពណ្ណារាយ​សួន យើង និង ពេជ្រពីក្រុមម៉ូតូដែលត្រូវទឹកមិនបាន។ ដំបូងគិតថាឥវ៉ាន់ទិញកន្លែងបោះដុំចំនាយពេលមិនច្រើនទេ កត់អោយតែហើយទៅបានហើយមានណាតាំងពីម៉ោង 11 ព្រឹករហូតដល់ 3ល្ងាច។ ពណ្ណារាយ​អត់ធ្វើការគ្រាន់ព្រោះថ្ងៃឈប់តែពេជ្រវិញមានណាត់ជាមួយម៉ូយគេតេតាម រហូត។ អរគុណលោកប្អូនម្នាក់ ហ្នឹងត្រង់ចំនាយពេលវេលាមកជួយទិញរបស់ដោយសុខចិត្តលុបការជួបម៉ូយមាល្ងាច។

ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតថាសុផាតនិង​ប្រពន្ធសំណប់វានិងបោះបង់ខ្ញុំចោលនោះទេ វាពិតជាត្រូវគឺវាទៅដែរជាមួយអ៊ំស្រីសដែលកាលទៅសំឡូតក៏គាត់ទៅដែរ។​

13-05-2017 បានមកដល់យើងបានចាកចេញពីភ្នំពេញតាំងពីម៉ោង 6ព្រឹក ពីកាល់តិចកាល់ម៉ែត្រ យើង បានឈប់សំរាកញុំាអារហារព្រឹកនៅស្គន់ កំពង់ចាម​

អារហារព្រឹកបានបញ្ចប់សព្វគ្រប់យើងក៏បន្តដំណើរទៅទៀតដោយក្នុងឡានមានគ្នា 16នាក់ មានជនបរទេសចំនួន បួននាក់ដែលបានចូលរួមជាមួយយើង។  ក្រៅពីនេះយើងនៅមានក្រុមម៉ូតូ ដែលមាន បី ម៉ូតូ គ្នាបួននាក់។

យើងទៅដល់ទីរួមខេត្តក្រចេះម៉ោងប្រហែល 12ថ្ងៃត្រង់ ហើយក៏បានចូលទៅវត្តថ្មគ្រែរបស់លោកប្អូនពិសិដ្ឋដោយលោកបានរៀបចំអារហារថ្ងៃត្រង់រងចាំទទួលពួកយើង។ ដូច្នេះក្រចេះលើក នេះ អារហារថ្ងៃត្រង់របស់យើងពិសេសគឺយើងញុំាបាយវត្ត មួយក្រុមនេះ ពិសេសត្រង់ អត់មានទាស់ទេ គ្មានអ្នកណារើស ហើយក៏គ្មានអ្នកណាថាបាយវត្តកុំញុំាអី គឺម្នាក់ៗញុំាបាន។

បន្ទាប់ពីអារហារថ្ងៃត្រង់រួចយើងក៏បានចូលរួមជាបច្ចយ៏បន្តិចបន្តួចដើម្បីជួយដល់វត្តដែលក្នុងនោះរួមមាន

១- 50 ដុល្លា​ Donate by Milita Chea
២- 20 មុឺនរៀល ជាប្រាក់ Donate
៣- ជូនលោកយាយ ដែលបានជួយរៀបចំទទួល ក្រុមយើង 6នាក់ 12មុឺនរៀល ដោយក្នុងម្នាក់ 2មុឺនរៀល
៤- សំភារៈសិក្សា 100សំរាប់
៥- សំលៀកបំពាក់មួយចំនួន

ចេញពីថ្មគ្រែយើងក៏បានបន្តដំណើរទៅដល់ សាលាបថមសិក្សា 105 ក្រោមការជួយនាំផ្លូវ ពីសំណាក់ លោកគ្រូនាយកសាលាតែម្តង។ ពេលទៅដល់សាលានិងបានដើរមើលពីស្ថានភាពរបស់សាលា យើងក៏សំរេចចិត្តបោះតង់នៅអគារមួយដែលមានបួនបន្ទប់ហើយនៅក្បែររោងចំអិនម្ហូបអាហារ។

សាលាមានពីរអគារដែលមួយខ្នងមានបួនបន្ទប់ហើយមានបន្ទប់ទឹកបួន និងមាន អណ្តូងស្នប់មួយ ដែលកសាងដោយ​ Oxam Australia . ការងារដែលពួកយើងត្រូវធ្វើគឺបោះតង់ និង ជញ្ជូន ឥវ៉ាន់ ចេញពីឡាន។ តែវាក្លាយជាការកំសាន្តគឺឡានជាប់ផុង ពួកគាត់ក៏ត្រូវរុញឡានជាមុនសិន។

តង់រៀបចំបោះរួចហើយលើកនេះមិនពិបាកព្រោះយើងបោះក្នុងអាគារសាលាតែម្តង ដោយសារ ខ្លាចមេឃភ្លៀង។ បន្ទាប់ពីនាំគ្នាងូតទឹករួចយើងក៏ញុំាអារហារពេលល្ងាចជុំគ្នាតាមទំលាប់ក្រុមដំណើរកំសាន្តដាច់ស្រយាល

ជជែកគ្នាលេងរហូតដល់យប់បន្តិចយើងក៏បំបែកគ្នាទៅគេងរៀងៗខ្លួនដោយសារហត់ម្យ៉ាងបេសកម្មយើង ចាប់ផ្តើមនៅព្រឹកថ្ងៃទី 14-05-17 នេះឯង។

14-05-17 បានមកដល់ខ្ញុំងើបងូតទឹកហើយតាំងពីម៉ោងបួនវាជាទំលាប់ហើយក៏ចូលគេងវិញព្រោះមេឃ ភ្លៀង

 

Advertisements

ក្រចេះ ឃុំថ្មី ស្រុក ចិត្របូរី

បុព្វហេតុ៖

ខេត្តក្រចេះស្ថិតនៅតំបន់ខ្ពង់រាបប៉ែកឦសាននៃប្រទេសកម្ពុជា សំបូរទៅដោយសម្បត្តិវប្បធម៌‌ប្រវត្តិសាស្រ្ត និងធម្មជាតិជាច្រើន ដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ ភ្ញៀវជាតិ និងអន្តរជាតិអោយមក ទស្សនាកំសាន្ត និងសិក្សាស្រាវជ្រាវ ដើម្បីបាន ឃើញបានយល់ និងបានស្គាល់ពីទិដ្ឋភាពពិតនៃ សម្បតិ្តទាំងនោះដោយខានពុំបាន។ ខេត្តនេះមានអាកាសធាតុខ្យល់រដូវ ដែលមានរដូវរងារចាប់ពីខែ វិច្ឆិកា ទៅដល់ មីនា រដូវក្ដៅចាប់ពីខែ មីនា ទៅដល់ ខែឧសភា និងរដូវវស្សាចាប់ពីខែ ឧសភា ដល់ តុលា។ មានទឹកជំនន់ជានិច្ចជាកាលនៅខេត្តក្រចេះ ទន្លេមេគង្គអាចមានទឹកហូរកាត់លើសលប់ខ្លាំងស្មើនឹង ៤ ម កំឡុងរដូវវស្សា។

ក្រចេះនៅឆ្ងាយប្រមាណជាង ៣៤០គីឡូម៉ែត្រ ហើយបើសិនយើងធ្វើដំណើរ ប្រមាណជាង ៥០គីឡូទៀតឆ្ពោះ ទៅកាន់ឃុំថ្មី ស្រុកចិត្របូរី ខេត្តក្រចេះ។ អ្នកនិងបានជួបសាលាបឋមសិក្សាក្រីក្រចំនួនបួនដូចខាងក្រោម

ស្ថានភាព

1 – នៅសាលាបឋមសិក្សា ១០៥ ឃុំថ្មី ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ ។ សាលាបឋម១០៥ ចំនួនអាគា=2ខ្នង,6បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន=8នាក់ ស្រី6នាក់,សិស្សសរុប មាន ៣១៩ នាក់ ដោយ 136នាក់ជាសិស្សប្រុស ហើយ ស្រី183នាក់ មាន8ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនព្រឹក/ល្ងាច ។ ហើយមានពីថ្នាក់ទៅ ១ ដល់ ទី ៦

2- សាលាពីរភាសាស្រះ ចំនួនអាគា=1ខ្នង,2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន=3នាក់ សិស្សសរុប 61នាក់ ស្រី33នាក់ មាន3ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនដែរ ដោយ មានពី ថ្នាក់ទី ១ ដល់ទី៣ សាលានេះ សិស្ស រៀនភាសាភ្នង ប្រហែល ៦០ ភាគរយ ហើយគាត់ទទួល បានការសិក្សា ជាភាសា ខ្មែរ តែ ៤០ ភាគរយប៉ុណ្ណោះដោយសារ តែគ្រូបង្រៀន គាត់ ជាជន ជាតិភ្នង។

 3- សាលាបឋមសណ្តាយ អាគា=1ខ្នង,2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន2នាក់ស្រី សិស្សសរុប 88នាក់ ដោយសិស្ស ស្រី មាន 58 មាន6ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនព្រឹកល្ងាច ហើយមានពីថ្នាក់ទី១ ដល់ ទី ៦។

 4- សាលាបឋមទ្រាប អាគា=1ខ្នង 2បន្ទប់ គ្រូបង្រៀន2នាក់ និង មានសិស្សសរុប 89នាក់ សិស្សស្រី មាន48 នាក់ មាន4ថ្នាក់ បង្រៀន2វេនព្រឹកល្ងាច មានពី ថ្នាក់ទី១ ដល់ ទី៤

ដោយសារតែមិត្តមួយក្រុមរបស់ខ្ញុំដែលចូលចិត្តធ្វើដំណើរកំសាន្តបែបផ្សងព្រេងតិចៗ។ហើយយើងបានឃើញទិដ្ធភាពដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខេត្តក្រចេះ និងដោយសារ តែក្រុមនេះស្រលាញ់ការចែករំលែក ហើយយើង បានទទួល ពត័មានជាក់លាក់មួយពីសាលាទាំងបួនខាងលើផង ទើបធ្វើអោយយើងសំរេចចិត្តហើយចាប់អារម្មណ៍ ប្រមូលថវិការផ្ទាល់ខ្លួន និងរៃអង្គាសពីមិត្តភក្រមួយចំនួន ដើម្បីធ្វើ កម្មវិធីសប្បុសធម៌ មួយនេះទៅកាន់ខេត្តក្រចេះម្តង

គោលបំណង

• ដើម្បីចែករំលែកសម្ភារសំខាន់បីដែលយើងត្រូវជួយ សំលៀកបំពាក់ ស្បែកជើង និងសម្ភារ
• ដើម្បី លើកទឹកចិត្ត ដល់ក្មេងដាច់ស្រយាល និងកុំអោយបោះបង់ការសិក្សា
• រួមចំណែកលើកកម្ពស់ និងរូបរាងមួយអោយក្រុមមិត្តភ័គ្រផ្សេងទៀតចំណាយពេលវេលាខ្លួន ទៅបានជួយក្មេង ដាច់ស្រយាល

រំពឹងទុក៖ បានជួយទៅដល់សាលាបឋមសិក្សាទាំងបួនខាងលើ
ទំនាក់ទំនងជួយសម្ភារ ឬថវិកា

• ជី សុផាត ៖ 077 590 5555 | sophatchy@gmail.com
• កញ្ញា សខុម ៖  077 422093 | mssokhom@gmail.com

លោកអ្នកអាចជួយ ជាសម្ភារសិក្សា រួមមាន សៀវភៅសរសេរ ប៊ិច ខ្មៅដៃ ក្ដាឈ្នូន ថង់កាតាប សំលៀកបំពាក់សិស្ស ស្បែកជើង ។ល។

“ការរួមចំណែករបស់អ្នក អាចជួយអោយក្មេងមិនបោះបង់ការសិក្សា”

“ការួមចំណែករបស់អ្នក អាចជួយឲ្យក្មេងមានទ្រនាប់ជើងពាក់ទៅសាលរៀន”

“ការួមចំណែករបស់អ្នក អាចជួយឲ្យក្មេងមានសំលៀកបំពាកសិស្សចូលរៀន”

“ការួមចំណែករបស់អ្នក អាចឲ្យក្មេងមានសៀវភៅទៅរៀន”

ចំណាំ៖ ក្មេងៗដែលយើងជួយជាសិស្សបឋមសិក្សាដូចនេះ សៀវភៅសិស្ស អាចជួយជាសៀវភៅសម្រាប់ក្មេង

តង់ជាបទពិសោធន៏ដែលកំរមានក្នុងជីវិត

ខ្ញុំមានមិត្តមួយក្រុមដែលបានស្គាល់គ្នាតាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុគពួកយើងជាក្រុមមួយដែលចូលចិត្តធ្វើដំណើរកំសាន្តបែបផ្សងព្រេងតិចៗ។ដោយសារតែមានជីវភាពមួយដែលស្រដៀងគ្នាហើយក៏មានការគិតខ្លះ ដែលដូចគ្នាទើបយើងតែងតែពិគ្រោះគ្នារកពេលធ្វើដំណើរកំសាន្តទៅកន្លែងដែលមានទេសភាព ស្អាតៗ ក្នុងប្រទេស។ ពេលធ្វើដំណើរកំសាន្តម្តងៗ ពួកយើងក៏បានធ្វើការបញ្ចូលនៅសិល្បះចែករំលែកមួយក្នុង នោះដោយយកពេលវេលាមួយនេះទៅចែករំលែកនូវអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើទៅបាននៅទីដាច់ស្រយាល។ ថ្ងៃ ១១ និង ១២ ខែ កុម្ភះ នេះ ខ្ញុំនិងមិត្រភក្រ័មួយក្រុមបានសំរេចគោលបំណងរួមមួយនេះដោយបានទៅលេងនៅបាត់ដំបង ។ដោយសារយើង មានទំនាក់ទំនងជាមួយ មិត្តមួយចំនួនទៀតដែលនៅទីនោះស្រាប់ ហើយយើងបានទាក់ទងពួកគាត់តាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុគ ដែលក្នុងនោះដឹកនាំក្រុមយ៉ាងសកម្មដោយ យុឹង បូរី រដ្ឋផល្លីន និង វុធ្ឋី។  ដំណើរទៅបាត់ដំបងម្ដងនេះយើងនាំទៅជាមួយ សម្ភារៈ និងសំលៀកបំពាក់ ព្រមទាំងថវិកាខ្លះដល់ ប្រជាជន និង សិស្ស នៅទីនោះ ។ម្ចាស់ទឹកដីនៅបាត់ដំបង គាត់បានណែនាំថា និង អោយយោបល់ពីកន្លែងដែល គួរតែទៅជួយនោះនៅ អូជាំ ដែលជាទីកន្លែងដាច់ស្រយាលមួយ នៃស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង មានការខ្វះខាតខ្លាំង ព្រមទាំងឆ្ងាយពីទីរួមខេត្ត ។ក្រុមការងាររបស់បូរី បានទៅដល់អូជាំមុនយើងមួយថ្ងៃដើម្បីជួយរៀបចំ និង សំរួល ការងារ នៅទីនោះ។ ក្មេងៗអាចត្រូវការយើងក្នុងការចែករំលែក ពីបរិបទនៅទីក្រុង ព្រមទាំងការចែករំលែកអោយពួកគាត់ដឹងអំពីគុណប្រយោជន៍នៃការចែករំលែក និងការសិក្សា។

សំរាប់ខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបានធ្វើវាម្តងហើយ ម្តងទៀត ឆ្នាំមុននៅ សំឡូត តានន ឆ្នាំ នេះ សំឡូតអូរជាំ។ តែ លើកនេះខ្ញុំទទួលបានបទពិសោធន៏ យ៉ាងពិសេសពីដំណើរកំសាន្តមួយនេះ រហូតដល់ មិនហ៊ានសរសរ រឿងនិទានភ្លាមទុករហូតដល់ អារម្មណ៏ឆ្អិនសិន។

សាលាបថមសិក្សានៅអូរជាំត្រូវបានបែងចែកចេញជាបីកន្លែងផ្សេងគ្នា។

1-សាលាបឋមសិក្សា អូរជាំកណ្ដាល ៖
មានសំណង់អាគាចំនួន២ខ្នង ស្មើនឹង៨បន្ទប់ និងទីចាត់ការ១ ។ មានសិស្ស ១៣១ នាក់ មានសិស្សស្រី ៦៦នាក់ មានសិស្សក្រីក្រចំនួន ៤០នាក់ស្រី២៣នាក់ ។

មានពីថ្នាក់មតេយ្យរហូតដល់ទី6
1-មតេយ្យ មាន 18នាក់
2-ថ្នាក់ទី1 មាន16នាក់
3-ថ្នាក់ទី2 មាន17នាក់
4-ថ្នាក់ទី3 មាន15នាក់
5-ថ្នាក់ទី4 មាន20នាក់
6-ថ្នាក់ទី5 មាន16នាក់
7-ថ្នាក់ទី6 មាន29នាក់

2-សាលាបឋមសិស្សា អូរជាំក្រោម ៖
សាលាអូរជាំក្រោមមានបីខ្នង ហើយមួយខ្នងមានមួយបន្ទប់ មានគ្រូបួននាក់ស្រីទាំងបួនមានសិស្សសារុប101នាក់ ។
មានពីថ្នាក់ទី1រហូតដល់ទី5
1-ថ្នាក់ទី1 មាន17នាក់
2-ថ្នាក់ទី2 មាន11នាក់
3-ថ្នាក់ទី3 មាន12នាក់
4-ថ្នាក់ទី4 មាន8នាក់
5-ថ្នាក់ទី5 មាន17នាក់

ចម្ងាយ4Kmពីសាលាអូរកណ្តាល

3-សាលាឧបសម្ពន្ធ័ មានចំនួនសិស្ស 36នាក់
ហើយមានពីថ្នាក់ទី1 ដល់ទី 5
1-ថ្នាក់ទី1 មាន8នាក់
2-ថ្នាក់ទី2 មាន7នាក់
3-ថ្នាក់ទី3 មាន6នាក់
4-ថ្នាក់ទី4 មាន6នាក់
5-ថ្នាក់ទី5 មាន9នាក់

និង4Kmដែរពីអនុវិទ្យាលយ័អូរជាំលើ បើពីទីរួមស្រុកសំឡូូតវិញមានចម្ងាយ29Km ។
វត្តអូជាំ៖ នៅទីនៅមានវត្តមួយមានព្រះសង្ឃពីរអង្គគង់នៅទីនោះ។

ដោយសារយើងទៅចំថ្ងៃមាឃបូជាដូច្នេះហើយយើងក៏សំរេចចិត្តចូលប្រគេនទយ័ទានខ្លះដល់ ព្រះសង្ឃដែលគង់នៅក្នុងវត្តនោះ។ ហើយក៏បានចែករំលែកគ្រឿង ឧបភោគបរិភោគ ខ្លះទៀតដល់ គ្រួសារចាស់ជរាក្រីក្រ ដែលនៅអូរជាំផង ដែរ។

ពួកយើងបានរួមគ្នាជាក្រុមហើយបាននាំយក គ្រងឧបភោគ បរិភោគមួយចំនួនទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ និង ជូនចាស់ជរានៅទីនោះបួនគ្រួសារ។

-ព្រះសង្ឃពីរអង្គ យើង ប្រគេនលោក បាន
មីបីកេះ ទឹកត្រី ៣យូរ ទឹកស៊ីអ៊ីវ ៣យួរ អង្ករ ដែលមានទំងន់ 22 គីឡូក្រាម 4ការ៉ុង អង្ករដែលមានទំងន់ 50គីឡូក្រាម 1ការ៉ុង។
ក្រៅពីនេះយើងមានជាបច្ចយ័ដែលប្រគេនជូនព្រះសង្ឃចំនួន 180000 រ
-បន្ទាប់ពីនោះគឺ ចាស់ៗ បួនគ្រួសារ ដែលពួកគាត់ពិតជាក្រហើយគ្មានលទ្ធភាពដើម្បីជួយខ្លួនឯងដោយជួយបាន ទឹកស៊ីអ៊ីវ 1យួរ ទឹកត្រី 1យួរ មី 1កេះ ប្រេងកូឡា 2គ្រាប់ អង្ករទំងន់ 25គីឡូ 1ការ៉ុង និង ថវិការចំនួន 20000រល ក្នុងមួយគ្រួសារ។

-ក្រៅពីព្រះសង្ឃ និង មនុស្សចាស់ យើងក៏បានជូន ដល់ លោកមេភូមិ សំឡូតចាស់ ៗ ព្រមទាំងតាអាចារ្យ ចំនួន 6 នាក់ដោយក្នុង 1នាក់យើងជូនបាន 20000រ

-លើសពីរំពឹងទុក ដូនចាស់ម្នាក់នៅថ្មគោលក៏ពួកយើងបានរំលែករបស់ខ្លះទៅជួយគាត់ដែរហើយអ្នកដែលយករបស់ទៅជូនគាត់គី ម្ចាស់ទឹកដី យុឹង បូរី និង ផល្លីន។ យើងជួយគាត់បាន អង្ករ ដែលមានទំងន់ 50គីឡូ 1ការ៉ុង និង ប្រាក់ 100000រ

 

ទៅលេង កំពង់ល្ពៅ សំឡូត បាត់ដំបង អត់?

ខ្ញុំមានមិត្តមួយក្រុមដែលបានស្គាល់គ្នាតាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុគពួកយើងជាក្រុមមួយដែលចូលចិត្តធ្វើដំណើរកំសាន្តបែបផ្សងព្រេងតិចៗ។ដោយសារតែមានជីវភាពមួយដែលស្រដៀងគ្នាហើយក៏មានការគិតខ្លះ ដែលដូចគ្នាទើបពេលមានដំណើរកំសាន្តម្តងៗ ពួកយើងក៏បានធ្វើការបញ្ចូលនៅសិល្បះចែករំលែកមួយក្នុង នោះដោយយកពេលវេលាមួយនេះទៅចែករំលែកនូវអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើទៅបាននៅទីដាច់ស្រយាល។ ថ្ងៃ ១១ និង ១២ ខែ កុម្ភះ នេះ ខ្ញុំនិងមិត្រភក្រ័មួយក្រុមមានគោលបំណងទៅលេងនៅបាត់ដំបង ណាមួយធ្លាប់ទៅជួយចែកសម្ភារៈនៅទីនោះកាលពីឆ្នាំមុន ម្យ៉ាងទៀតដោយសារយើង មានទំនាក់ទំនងជាមួយ មិត្តមួយចំនួនទៀតដែលនៅទីនោះស្រាប់ ទើបក្រោយពេលឆ្នាំថ្មី នេះយើងចង់បន្តដំណើរទៅបាត់ដំបងម្ដងទៀតជាមួយ ការចែករំលែកសម្ភារៈ និងសំលៀកបំពាក់ ព្រមទាំងថវិកាខ្លះដល់ ប្រជាជន និង សិស្ស នៅទីដាច់ស្រយាល ។ ដោយមានមិត្រភក្រ័មួយក្រុមនៅបាត់ដំបងស្រាប់ គាត់បានណែនាំថា គួរតែទៅជួយនៅ អូជាំ ដែលជាទីកន្លែងដាច់ស្រយាលមួយ នៃស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង មានការខ្វះខាតខ្លាំង ព្រមទាំងឆ្ងាយពីទីរួមខេត្ត ណាមួយក្រុមការងារទីនោះអាចត្រូវការយើងក្នុងការចែករំលែក ពីបរិបទនៅទីក្រុង ព្រមទាំងការចែករំលែកអោយក្មេងៗទីនេះដឹងអំពីគុណប្រយោជន៍នៃការចែករំលែក និងការសិក្សា។ ដោយមានមិត្តស្គាល់នៅទីនោះផង អាចជាភាពងាយស្រួល យើងជួយសម្រួលអ្នកពីទីក្រុងទៅលេងទីដាចស្រយាល ព្រមទាំងបានចែករំលែកសម្ភារៈ និងចែករំលែកគន្លឹះអោយក្មេងៗទីនោះប្រឹងប្រែងរៀនសូត។

ស្ថានភាពគោលដៅ៖

គោលបំណងមានចំងាយ ៩៦គីឡូម៉ែត្រ ពីទីរួមខេត្តបាត់ដំបង ក្នុងឃុំកំពង់ល្ពៅ ស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង ។ យើងមានគោលបំណងទៅជែករំលែកសម្ភារៈមួយចំនួនទៅ៖

• សាលាបឋមសិក្សា អូរជាំកណ្ដាល ៖
  មានសំណង់អាគាចំនួន២ខ្នង ស្មើនឹង៨បន្ទប់ និងទីចាត់ការ១ ។ មានសិស្ស ១៣១ នាក់ មានសិស្សស្រី ៦៦នាក់ មានសិស្សក្រីក្រចំនួន ៤០នាក់ស្រី២៣នាក់ ។
• សាលាបឋមសិស្សា អូរជាំក្រោម ៖
  សាលាអូរជាំក្រោមមានបីខ្នង ហើយមួយខ្នងមានមួយបន្ទប់ មានគ្រូបួននាក់ស្រីទាំងបួនមានសិស្សសារុប89នាក់ មតេយ្យមាន26នាក់ ស្រី16នាក់ ថ្នាក់ទី1មាន16នាក់ស្រី9នាក់ ថ្នាក់ទី2មាន8នាក់ស្រី2នាក់ ថ្នាក់ទី3មាន12នាក់ស្រី8នាក់ ថ្នាក់ទី4មាន8នាក់ស្រី6នាក់ ថ្នាក់ទី5មាន19នាក់ស្រី11នាក់ ហើយចម្ងាយ4Kgពីសាលាអូរកណ្តាលនិង4Kgដែពីអនុវិទ្យាលយ័អូរជាំលើ បើពីទីរួមស្រុកសំឡូូតវិញមានចម្ងាយ29Kg ។
• វត្តអូជាំ៖ នៅទីនៅមានវត្តមួយមានព្រះសង្ឃពីរអង្គ ដូចនេះក្រុមការងារកំពុងប្រមែប្រមូលបច្ច័យ ឬសម្ភារសម្រាប់ព្រះសង្ឃនៅទីនោះ។

ពេលវេលាចេញដំណើរ

យើងរៀបចំចេញដំណើរជាមួយក្រុមអ្នកស្ម័គ្រចិត្តដំណើរកម្រាន្តនេះ ដោយចែករំលែកថវិកាផ្ទាល់ខ្លួន ជួលឡានក្រុង ចេញពីភំពេញទៅ ភូមិអូជាំ ឃុំកំពង់ល្ពៅ ស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង នៅថ្ងៃទី ១១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៧ ហើយស្នាក់នៅអូជាំមួយយប់ បោះតង់នៅក្នុងភូមិ ហើយត្រឡប់មកវិញថ្ងៃទី ១២ ខែឆ្នាំដដែរ។

ទំនាក់ទំនងព័ត៌មាន ជួយសម្ភារៈ ឬថវិកា ៖

ភ្នំពេញ៖
ជី សុផាត ៖ ០៧៧ ៥៩០ ៥៥៥ | sophatchy@gmail.com
កញ្ញា សខុម ៖ ០៧៧ ៤២២០៩៣ | mssokhom@gmail.com
បាត់ដំបង៖
យ៉ឹង បូរី៖  ០៩៨ ៩៨៥៥៥៤ | boreyoeng168@gmail.com

អ្នកចូលរួមដដែលបន្តិចហើយតែក៏មានមិត្តថ្មីខ្លះដែរ!!!

ពួកគេនៅមានអ្នកដែលមិនទាន់ប្រាកដថានិងបានចូលរួមតែគេនិង ប្រាកដចុងខែមករានេះ

No	ឈ្មោះ
1	ជី សុផាត
2	ហាំ សុឡារ៉ូ
3	បងខុម
4	Ann Lany
5	Cherry Hing
6	Sopheap Cheang
7	ROCKY
8	Ngai
9-10	Savan & Wife
11	Daly
12	Bopha
13	La La Din
14	សុភណ្ឌ៍ ធន
15	Touch Bak Ngim
16	Chav Meanup
17	ឆៃលី សំសុក្រិត្យ
18	ខ្ញុំកូនម៉ែ (ស្រីពៅ)
19	Kuch Marida
20	Aun Serey
21	Jackson Mao
22	Ly Chansophea
23	Sok Narath

លើកនេះពិសេត្រង់មានអ្នកជិះម៉ូតូពីភ្នំពេញទៅតែគាត់ជិះកាហ្វេទៅ

ធ្វើដំណើរដោយម៉ូតូ

Seiha Punareay soun

Narath

Pich

daravid

Oudom

Pong

លើសពីពិសេសគឺពីបាត់ដំបងទៅមានក្រុមម៉ូតូដែរ

 

របៀបវារះ ត្រួសត្រួស!!!

ថ្ងៃទី ១១ ខែកុម្ភះ ២០១៧
4:30 AM	ចេញដំណើរ ផ្ទះបងខុម/ទីតាំងទីពីរ មុខសាលានំ
12:00 PM	ដល់បាត់ដំបង សម្រាកអាហារថ្ងៃត្រង់	បូរីអ្នកចាត់ចែងបាយថ្ងៃ
2:00 PM	ដល់់អូជាំ រៀបចំបោះតង់
3:00 PM	ទៅលេងទឹកជ្រោះអូជាំ
6:00 PM	អាហាពេលល្ងាច បន្ទប់មកទៀតស៊ីត្រាវ
ថ្ងៃទី ១២ ខែកុម្ភះ ២០១៧
6:00 AM	អាហារពេលព្រឹក
7:00 AM	ចែកសម្ភាៈ
11:00 AM	អាហារថ្ងៃត្រង់
12:00 PM	ចេញដំណើរមកភ្នំពេញ
7:00 PM	មកដល់ភ្នំពេញ ញ៉ាំស៊ុបជុំគ្នាបំបែកផ្លូវ

ទោះបីខ្ញុំនិងមិត្តភក្រដឹងថាសម្ភារ ឬថវិកាយើង មិនអាចផ្គត់ផ្គងបានរៀនចប់ក៏ដោយ យើងធ្វើវាដើម្បីអោយអ្នកឯទៀតបានឃើញរូបភាពនេះហើយ យកការចែករំលែកមួយទៀតបានទៅគាត់ ឬកុមការផ្សេងទៀត ។ គេថាគួរតែបង្រៀនមនុស្សអោយចេះរកត្រី កុំអោយត្រីគាត់ តែស្ថានភាពសូម្បីត្រីជុំវិញខ្លួនគាត់ក៏គ្មានផង ដូចនេះមានតែយើងយកត្រីទៅហើយ យើងអាចបង្រៀនអោយគាត់ចេញរកត្រី និងរបៀបចញ្ចឹមត្រី

៥ ដុល្លា ទៅស្តីអោយប្រុសក្មេងសង្ហាតាកែវ

២០ វិច្ឆិកា ២០១៦ ងើបតាំងពីម៉ោង ៥ព្រឹក ហើយដើរចេញពីផ្ទះនៅម៉ោង៦ ព្រឹកដើម្បីទៅចាំឡាន នៅស្ពានដែកជៀសវាងកុំអោយគេចាំយើងនេះមនុស្សមួយឡានផង ចាំរហូតដល់ម៉ោង ៦ និង ៤០នាទីឈរចាំឡាន។

មេឃខ្មៅងងឹតគ្មានពន្លឺអីបន្តិចទេ ចូលលក្ខណះភ្លៀងបានចេះតែភ្លៀងទៅ។ អង្គុយលើឡាន ចលត័ម្តងទៅ នេះម្តងទៅនោះ ព្រោះចង់ដឹងថាតើវាមានរឿងអីកើតឡើងបន្ទាប់មកទៀត។

ជីវិតពិសេសណាស់ឡានឈប់ង៉ក់ បាត់ខ្ញុំមិនដឹងទៅដើរចោល ដៃគូរ។ គ្មានទៅណាថតរូបបន្តិចសិន ពេលចូល ដល់វត្តអារម្មណ៏ចំលែកកើតឡើងស្របពេលរូបភាពដែលបានឃើញគឺរៀបទុកជាស្រេច។

 

កម្មវិធីសប្បុរសធម៍ដែលបង្កើត ដោយ SANDAD ចាប់ផ្តើម ស្តាប់ គណកម្មការអាចារ្យ វត្តនិយាយ ពីកម្ម វិធីមួយនេះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។

ចូលរួមសកម្មភាពដែលគេបែងចែកអោយធ្វើតាមដំណើរ។ លទ្ធផលដែលទទួលបានគាប់ចិត្ត។

យកចិត្តគេមកដាក់ក្នុងចិត្តយើងហើយយល់ពីអារម្មណ៏មួយនេះបើសិនជាអ្នកជាក្មេងមួយក្រុមនេះ។ ពួកគេ ចំនាយពេលប៉ុន្មានខែរៀបចំកម្មវិធីមួយនេះខ្ញុំក៏អត់ដឹងដែរ។ ចំនាយពេលពិភាក្សាគ្នាប៉ុណ្ណាក៏ខ្ញុំមិនដឹងនោះទេ។

តែលើឡាន Organizer ចំនាយពេលពន្យល់អ្នកចូលរួមកម្មវិធីមួយនេះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ខ្ញុំទទួលបាន អារម្មណ៏ថាក្មេងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើអោយអស់ពីសមត្ថភាព។

រុញច្រានគ្នាលើកឥវ៉ាន់ ប្រចាំគ្នា គ្មានទេ សំរាប់មួយក្រុម នេះពួកគេ ទៅធ្វើការងាររៀងខ្លួន ដែលបាន ចាត់ចែង រួចជាស្រេចលើឡាន។

តែអ្វីដែលខ្ញុំឃើញគឺភាពបោកប្រាស់មួយដោយសារក្មេងមួយក្រុមនេះមិនបានជួយដល់មនុស្សដែលក្របំផុត ពិបាកបំផុត ដូចអ្វីដែលពួកគេគិតទុកនុះទេ។

ប្រជាជនក្រីក្រដែលគេថាត្រូវបានរៀបជាស្រេច និង ជ្រើសរើសរួចរាល់មុនពេលពួកគេទៅដល់។ ពេលដែលបាននិយាយជាមួយពួកគាត់ទើបខ្ញុំដឹងថាគាត់សុទ្ធតែជាអ្នកគ្រាន់បើ។ គាត់ក្រព្រោះគាត់ខ្ជិល គាត់យកលុយជាធំ គាត់រំពឹង ការជួយជាធំ គាត់មិនចង់ធ្វើអ្វីដើម្បីជួយខ្លួនឯងនុះទេ។ គាត់ទំរន់ទៅតាមពេលវេលា នឹង ភាព ចាស់របស់គាត់។ វយ័ចាស់ខ្ញុំទទួលស្គាល់ ថាមាន តែបើមនុស្សម្នាក់នុះមានវយ័ស្របាលខ្ញុំតបមកខ្ញុំវិញ គាត់ធ្វើអីមិនកើតក្រៅពីនៅផ្ទះហើយក៏មិនចង់ធ្វើអីដែរសួរថាហេតុអីបានចាំបាច់ជួយគាត់?

ក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុ២៣ ឆ្នាំរៀនចប់បាក់ឌុបតាំងពី ២០១៣ មិនទៅភ្នំពេញរៀនបន្ត មិនធ្វើអី ព្រោះគ្មានលុយ។ គាត់គិតតែពីនិយាយថាគាត់ចង់បាន Scholarship តែអ្វីក៏គាត់មិនធ្វើដែរ។សួរច្រើនគាត់ថា គាត់ឈឺ ខ្ញុំក៏ថាអោយគាត់វិញ ថាគាត់មានសុខភាពល្អជាងខ្ញុំផង គាត់មានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ ហើយ រឹងមុាំជាងខ្ញុំជាស្រីនេះទៀត គាត់មិនខ្មាស់ខ្ញុំខ្លះទេដែលសុខចិត្តធ្វើបែបនេះ? គាត់នៅតែបន្តថាគាត់ឈឺ ក្រពះ ។ ខ្ញុំប្រាប់គាត់ថាវាគ្រាន់តែជាលេស វយ័ប្រហែលគាត់បើមកភ្នំពេញ រកការងារត្រឹមអ្នករត់តុ ក៏បាន ១០០ ដុល្លា ក្នុងមួយខែដើម្បីរៀនបន្តដែរ ដោយចំនាយខ្លះសំរាប់ផ្ទះជួល។ ខ្ញុំប្រាប់គាត់ថាការជួយគាត់បែបនេះ គឺខុសទាំងស្រុងព្រោះគាត់សុខចិត្តយកសមត្ថភាពដែលគាត់មានមកកប់ចោលនៅទីនេះ។ ចេះអង់គ្លេសប្រើ ការបានដូចគាត់ទុកនៅទីនេះដើម្បីបកប្រែធម៍អោយបរទេសស្តាប់? តែប៉ុន្មានថ្ងៃ ប៉ុន្មានខែ មានបរទេសមក ទីនេះម្តង?បានត្រឹមញញឹមហើយក៏តបមកខ្ញុំវិញដោយអៀនខ្មាសថា ឆ្នាំក្រោយគាត់និងមកភ្នំពេញដើម្បីរៀនបន្ថែម និង រក ការងារធ្វើ។ តបគាត់សំរាប់មួយប្រយោគនេះដោយប្រាប់ថា ថាមិនត្រូវគាត់អាចជួយ ប្អូនស្រីគាត់បានថែមទៀតអោយមានកំរិតសិក្សាល្អជាងនេះ។ ច្រេមច្រុមលិចកើតខ្ញុំយកបានចេញមកក្រៅវត្ត

ឈរក្រៅវត្ត៤០ នាទីឈរលេង ឈរមើលអ៊ំ៊ំ ពូមីងចាស់ៗ យករបស់របរដែលគាត់បានត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ។ កប់យោបល់ហើយចែ ដោយសារតែមានអ្នកដែលនៅក្នុងគ្រួសារតែ១ ហើយគាត់មកគ្នា ពីរនាក់ដើម្បីយក អំណោយទាំងនោះ។ ស្លាប់ហើយគាត់បានពីរចំណែកដោយសារតែគាត់មានគ្នាពីរនាក់។ ហើយសំរាកទៅ ដូនចាស់ម្នាក់អាយុប្រហែល៨០ឆ្នាំ គាត់ស្នាក់នៅក្នុងវត្ត តែម្តងដោយសារគាត់មានកូនម្នាក់បួសរៀននៅ ក្នុងវត្តនេះ និយាយថាគាត់ឈឺច្រើនហើយរាល់ថ្ងៃនេះចិញ្ចឹមជីវិតដោយបានកូនជាព្រះសង្ឃនេះទំនុកបំរុង ហើយមានកូនប្រុសម្នាក់ទៀតដែលចេញធ្វើការហើយទំនុកបំរុងគ្រួសារ។ រឹតតែចំលែកចិត្ត ដូនចាស់ម្នាក់នៅក្នុងវត្ត មួយ ក្បែរប្រាសាទអង្គរតូច លាថង់សំរាមធំមួយដាក់ពីមុខគាត់ហើយប្រាប់ភ្ញៀវថាគាត់សុំសំបកដបនិងកំប៉ុង ជំនួសពាក្យថាគាត់សុំលុយ តែដូនចាស់នេះវិញគាត់មិនបានរើសយកវាទេបែជាប្រមូលវាចោល។

សង្ខេបអោយខ្លី ដំណើរកំសាន្តបែបចែករំលែកមួយនេះពិសេសសំរាប់ខ្ញុំត្រង់ក្មេងមិនអាចជួយមនុស្សអោយ ចំគោលដៅដែលពួកគាត់ចង់ទៅជួយនុះទេ។ មូលហេតុដោយសារតែយើង ប្រមូលព័ត៍មានតិចពេក ។បន្ទោសសហគមន៏ដែលផ្តល់ព័ត៍មានមិនពិតដល់ក្មេង? តែគួរបន្ទោសព្រោះវាជាគំរូមិនល្អវាធ្វើអោយក្មេងបាត់បង់ជំនឿចិត្ត ចំពោះសហគមន៏ដែលនៅឆ្ងាយ ។ ក្មេងៗក្រោយមកចង់បង្កើត ក្រុមជួយបែបនេះពួកគេ និងពិបាកមិនខានដើម្បីសុំជំនួយដោយសារតែគ្មានអ្នកណាទុកចិត្តពួកគេ។

មិនចាំបាច់មើលអ្នកណាឆ្ងាយទេមើលតែអ្នកសរសេរនិងទៅដឹងហើយ ទទួលបានមាឆ្អែតដែរនិង ពេលមាន ដំណើរកំសាន្តចឹងម្តងៗ។ ពាក្យដែលចាំជាងគេគឺ

1- ទៅជួយវាស្អីវាមិនដល់ដៃក្មេងទេ វាដល់ត្រឹមគ្រូហើយគេយកទៅលក់អស់។

2-ទៅជួយវាស្អីវាគ្រាន់តែជាអ្នកសុំទានកាលីបហ្វេសប៊ុគធ្វើឡើងដើម្បីល្បី។

បញ្ចប់ដោយលួងចិត្តអត់ខ្វល់សំខាន់សុខុមចំណាយ ៥ ដុល្លា ទៅស្តីអោយប្រុសសង្ហាតាកែវ។

ព្រឹកមួយនៅ ឃុំសំបួរ ស្រុកទ្រាំង ខេត្តតាកែវ

១៩-១១២០១៦ ថ្ងៃនេះមេឃងងឹតឈឹង មានអារម្មណ៏ថាមេឃបៀមទឹកទៀតហើយ។ទទួលបានទូរសព្ទ័មួយពីសីហាពណ្ណរាយសួនប្រុសក្មេងសង្ហាស្រដៀងគ្នានិងជ្រូកស្មានតែគេបបួលទៅញុំាអីមានណាតោះបងតាកែវស្អែក។ មិនបាច់ទេថាសួរទៅធ្វើអីវាក៏មិនដឹងដែរ វាដឹងតែម្យ៉ាងគឺទៅធ្វើរឿងសង្គម។ អ្នកដែលបបួលវាគឺ Organizer cute cute Pin Pin យើង តែខ្ញុំឆ្ងល់ថាហេតុអី??????????????

ខ្ញុំក៏មិនសួរច្រើនដែរឆ្លើយថាអូខេភ្លាមមិនមែនខ្ញុំទៅដោយមិនបានគិតទេ។ ខ្ញុំមានបំណងចង់ទៅភ្នំដា…ខ្ញុំចង់ទៅតាកែវហេតុផលដោយសារតែមានគោលបំណងចង់ជួយដូនម្ចាស់ម្នាក់នៅទីនោះបានហូបឆ្ងាញ់ម្តងនាពេលវេលាចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់។ អ្នកបំផុសអោយជួយដូនចាស់ក៏បានបបួលទៅដែរ។

២០-១១-២០១៦ បងម៉ោង ៦ និង ៣០ នាទី ឡានទៅយកបងនៅស្ពានដែកយើងទៅតាមផ្លូវជាតិលេខ២ ស្គាល់ពណ្ណរាយច្រើនឆ្នាំប្រវត្តិរត់តាមឡានបានក្លាយជា វប្បធម៍របស់វាតែនេះវាងើបទាន់ឡានមិនអោយគេដាស់..មិនអោយគេចាំ។ វាគួរតែមានអីពិសេស…Special Alarm Clock?

នេះខ្ញុំទៅជួយអ្នកក្រខ្សត់រឺទៅតាមមើលពណ្ណរាយ??? ជួយបណ្តើរមើលបណ្តើរទៅមេចដែរ….

គ្មាន Agenda មើលតែ Organizer ក៏រៀបរាប់ត្រួសៗ នៅលើឡានមានជនបរទេស ១០ នាក់ដែល ៨នាក់ មិនប្រាប់ ក៏ដឹងថាជាហ្វីលីពីន ហើយ ២នាក់ទៀតជានិស្សិត ជប៉ុន រៀន International Relationship at RUPP as they have exchange program ចឹងហើយនិស្សិតពីរនាក់នេះគាត់មករៀនស្រុកខ្មែរ មួយឆ្នំា។ ក្រុមត្រូវបានចែកជាបួនក្រុម។នុះគឺ Labor  And Consultant។នៅមានក្រុមគ្រូពេទ្យស្មគ្រ័ចិត្ត១០នាក់ទៀត ដែលទៅផ្តល់សេវាសុខភាពដល់ប្រជាជន។ហើយនិងមានមួយក្រុមទៀតគឺ ក្រុមរើសសំរាមដែលអោយឈ្មោះ ថា Green.

ទិន្នយ័ដែលប្រមូលបានប្រាប់ខ្ញុំថាកម្មវិធីដំណើរកំសាន្តបែបសុប្បរសធម័មួយនេះបង្កើតឡើង ដោយក្រុម ក្មេងៗ សណ្តាន (SANDAN) ដោយសារពួកគាត់ធ្លាប់ទៅជួយអ្នកក្រខ្សត់នៅភូមិក្បែរនុះ ទើបមាន ប្រជា ជនដែលខ្សត់ទាំងអស់នេះបានសុំអោយលោកមេភូមិជួយពួកគាត់។មេភូមិបានទាំងទងទៅ Organizer របស់យើង ហើយក៏រៀបចំដំណើរកំសាន្តបែបចែករំលែកនេះចេញដោយមាន គ្រួសារត្រូវជួយ ទាំងអស់ ២៧ គ្រួសារ។

មេឃនៅតែបៀមជាប់សុទ្ធតែទឹកអាហារព្រឹកលើឡានគឺនំបង័បាក់យ៉ុង តែនរណាទៅដាក់ចូលទៀត បានបើ អស់អូអិឈិ ត្រជាក់មាដបបាត់ហើយ ។ គេកំពុងចែកក្រុម ខ្ញុំក៏ត្រូវបានចាប់អោយទៅនៅជាមួយជនជាតិ ភីលីពិនម្នាក់ភេទប្រុសមានប្រពន្ធហើយ។ អើយគាត់និងធំក្លិនប្រេងកូឡា ប្រេងកូឡា ពិបាកទ្រាំជាមួយ ក្លិន សាន់វិចដែលគាត់កំពុងញុំា មិនដឹងថាកើតអីប្រពន្ធអាគាត់នឹងហៅមិនឈប់ស្អីក៏បានដែរ គិតសិន ថាធ្វើមេច មិនបាច់រួមក្រុមជាមួយគាត់នឹងបាន។ បានដូចចិត្ត គាត់សួរខ្ញុំថាខ្ញុំចង់ធ្វើអីឆ្លើយដោយមិនគិត សុំជ្រើសយក Consultant (តាមពិតលឺថាប្រពន្ធគាត់និងទៅក្រុម Labor ទេបានរើសចឹងនុះ) គាត់ឆ្លើយភ្លែតសុំតាមប្រពន្ធ អើយព្រះជាម្ចាស់ល្អចំពោះសុខុមពេកហើយ ដូរក្រុមបានដូចចិត្ត។ ប្រុសខ្មៅនិយាយមិនឈប់ម្នាក់អង្គុយ ក្បែរខ្ញុំដូរទៅក្រោយខ្ញុំដូរទៅអង្គុយក្បែរស្រីក្មេងដែលបិះក្លាយជាក្រុមរបស់ប្រុសខ្មៅម្នាក់នុះដោយមិនចាំបាច់ អោយ អាពីនមកទាន់ ទេ។ ដំណើរកំសាន្តខ្ញុំកាន់តាមាននយ័ឡើង។

ហួសចិត្តកូនក្មេងជនជាតិជប៉ុននេះនិយាយជាមួយខ្ញុំកោកកោកគ្រាន់តាឈប់និយាយតា ១នាទីគាត់គេង លក់ ។ ហើយចែអើយចែ គាត់មកស្រុកខ្មែរកំឡុងខែ សីហា ហើយត្រលប់ទៅវិញ សីហាឆ្នាំក្រោយ រៀននៅ RUPP វេនព្រឹក ស្នាក់នៅម្តុំ TK AVENUE ចូលចិត្តជិះកង់ ចូលចិត្តវាលស្រែ ព្រោះមិនមែនមកពីទីក្រុងទេ គឺមកពី ជនបទនៃប្រទេសជប៉ុនដែរ ។ នេះជា TRIP និងជាខេត្តទី១ ក្នុង ប្រទេសខ្មែរដែលគាត់បានទៅលេង និងចូល រួម។ ថ្ងៃនេះគាត់ក្រោកតាំងពីម៉ោង៤ព្រឹកដើម្បីរៀបឯកសារព្រោះព្រឹកថ្ងៃចន្ទ័គាត់មានប្រលង។

និយាយលេងជាមួយគាត់បានបន្តិចចំនុចគោលដៅរបស់យើងក៏បានរំកិលខ្លួនមកដែរ ។ បងមេឃនៅតែ ស្រពាប់ស្រពោន បើកថ្ងៃដោយកន្លែង កន្លែងខ្លះអ៊ួរអាប់ និយាយមិនចេញ។

ស្រីស្អាត Nozomi Omiya ជនជាតិជប៉ុន និស្សិត្ស ឆ្នាំទី3 International Relationship

ផ្លូវចូលភូមិ ប្រុសស្អាត សីហា ពណ្ណារាយ សួន

ឆ្លងកាត់ទេសភាពស្ពានទាំងនេះហើយយើងក៏ទៅដល់គោលដៅរបស់យើង។

តាមរយះក្លោងទ្វារវត្តនេះបានប្រាប់ខ្ញុំនឹងអ្នកដ៏ទៀតថាយើង មក វត្តពោធិអំពិល ស្ថិតក្នុង ឃុំសំបួរ ស្រុកទ្រាំង ខេត្តតាកែវ។ ឆ្វែល មួយខ្វាច់ នេះជាអ្វីដែលវត្តមាន។

ព្រះនាងចេក ព្រះនាងចម

សុខុមនៅក្រុម Consultant មានតួនាទី សួរយកព័ត៍មានពីប្រជាជនដែលមក ដោយសំនួរដែលសួរមាន ។

-1 តើគាត់មានឈ្មោះអ្វី? អាយុ?

-2 គាត់មានសមាជិកគ្រួសារប៉ុន្មាននាក់

-3 គាត់មានក្តីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះ

ជើងជាន់ដល់ដីទើបខ្ញុំដឹងខ្លួនថាខ្ញុំស្រដៀងអំពិលអំពែក ភ្លឹបភ្លែត ដើរចោល កូនក្មេងជប៉ុនជាប្រចាំ ។ កោតតែខ្ញុំធ្វើវាទៅកើត ទាំងដឹងថា ក្មេងស្រីនិងគាត់ត្រូវការខ្ញុំចាំបាច់ដើម្បីទំនាក់ទំនងប្រជាជនក្នុងភូមិ ។ មោពី Mavie មេរោគនាំអាតទៅជាចឹង។

ខាងក្រោមជារូបភាពខ្លះៗពីសកម្មភាពម្សិលមិញ

ខ្ញុំសំភាសន៏បាន៤គ្រួសារ ហើយបានទិន្ននយ័ដូចខាងក្រោម

1- លោកយាយ សបសៀន គាត់មានអាយុ៧០ ឆ្នាំ គាត់មានកូនខ្ទមមួយ ដែលបងប្អូនជីដូនមួយ គាត់បានអោយ គាត់ស្នាក់នៅ ។ ដូនចាស់មានមុខរបរ ជាអ្នកដេរស្លឹកត្នោតដើម្បីយកមកប្រក់ដំបូលផ្សេងៗ ពីមុខរបរមួយនេះ យាយរកប្រាក់ចំនូលបាន ត្រឹមតែ ៥០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ។ ក្តីសង្ឃឹមរបស់យាយគឺសង្ឃឹមថា មានអ្នក ជួយគាត់សង់កូនខ្ទមរបស់គាត់អោយគាត់បានរស់នៅសមរម្យជាងនេះ។សព្វថ្ងៃលោកយាយរស់នៅម្នាក់ឯង ប៉ុណ្ណោះ។

2- អ៊ំប្រុស ស៊ន គាត់មានអាយុ ៥៥ ឆ្នាំ គ្រួសារគាត់ មានសមាជិក ៩នាក់ ដោយរួមទាំងគាត់និងប្រពន្ធ។ គាត់ មានកូនស្រី៣ នាក់ និង កូនប្រុស ៤នាក់ ។ គាត់ជាមេគ្រួសារហើយមិនមានប្រកបរបរអ្វីឡើយ។ គាត់និង ប្រពន្ធនៅតែផ្ទះប៉ុណ្ណោះ ហើយថាគាត់មានជំងឺប្រចាំខ្លួន។ រាល់ថ្ងៃនេះគាត់ទទួលបាន ការឧបត្ថម្ភផ្នែក ជីវភាព ពីកូនរបស់គាត់ដែលពួកគេមានការងារធ្វើ គាត់ទទួលបាន ប្រាក់ខែ ៥០ ដុល្លាជាប្រចាំ។ គាត់មិនបានចង់ធ្វើអ្វី ទេព្រោះគាត់ឈឺ។

3- គាត់ឈ្មោះ នាន គាត់មានអាយុ៣៥ ឆ្នាំ គាត់រស់នៅជាមួយកូនស្រីពីរនាក់ និង ស្វាមី។ គាត់មានមុខរបរ ជាអ្នកស៊ីឈ្នួលច្រូតស្រូវក្នុងរដូវស្រូវចាប់ផ្តើមប្រមូលផល។ ស្វាមីគាត់មានមុខរបរជាអ្នករកត្រី ដែលអ្នកភូមិ មួយ ចំនួនហៅថាដើរបំបក់ត្រី។ បងស្រីអាចរកចំនូលបាន ២០០០០រល ក្នុងមួយថ្ងៃ។ បងស្រីមិនមានបំណង ចង់ធ្វើអ្វីទេ ព្រោះគាត់គ្មានជំនាញអ្វីឡើយ គាត់មិនចេះអ្វីក្រៅពីច្រូតស្រូវទេ។

4- អ្នកចុងក្រោយគេ គាត់ជាក្មេងប្រុសជំទង់ដែលមានវយ័ ២៣ ឆ្នាំ ។ អើស គាត់និយាយ អង់គ្លេសបាន។ គាត់ បានប្រលងបាក់ឌុបជាប់នៅឆ្នាំ២០១៣ ។ គ្រួសារគាត់មានសមាជិក៧នាក់ ។ គាត់មានប្អូនស្រី ២នាក់ ក្មួយ ប្រុសម្នាក់ និង បងថ្លៃម្នាក់។  គាត់មិនបានទៅបន្តការសិក្សាថ្នាក់ឧត្តម ព្រោះគាត់គ្មានប្រាក់។ ហើយគាត់មាន ជំងឺជាប់ខ្លួនថែមទត។ ឆ្នាំក្រោយគាត់មកភ្នំពេញដើម្បីបន្តការសិក្សា និង រកការងារធ្វើ ។ គាត់ចង់បាន SCHOLARSHIP .

បន្ទាប់ពីសំភាសន៏ពួកគាត់រួចខ្ញុំក៏បានទៅជួយសំរបសំរួលផ្នែក ផ្សេងម្តង ដែលមិនទាន់ហើយ។ យើងមានក្រុម ពេទ្យដែលបានជួយពិនិត្យជំងឺអោយមនុស្សចាស់។

ពេទ្យយើងមួយក្រុមទៀតបានបង្រៀនក្មេងពី របៀបថែរក្សាមាត់ធ្មេញ។

យើងនៅមានក្រុមរក្សាបរិស្ថាន ដែរ ដោយពួកគេបានជួយសំអាតទីធ្លាវត្ត។

សិល្បនៃការចែករំលែកមួយនេះបានបញ្ចប់ទៅយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាមួយនិងអាហារថ្ងៃត្រង់ យ៉ាងឆ្ងាញ់ដែលខ្ញុំចាំមិនភ្លេចនុះគឺ មាន់អាំង ការី មាន់ សាច់ជ្រូកចៀន ហូបច្រើនជាងគេពោតអាំង។ អ្វីដែលពិសេស គឺមានបាយសំរូបពណ៏ក្រហមមកលាយញុំាយ៉ាងឆ្ងាញ់។Nozomi Omiya មានទំលាប់ញុំាអាហារមិនអោយ សល់ហើយ ស្តាយម្ហូបដែលសល់ទើបនាងបានញុំាការីមួយចានអស់។

ពេលវេលាត្រលប់មកភ្នំពេញបានមកដល់តែពូមេភូមិនៅទីនោះក៏មិនភ្លេចជូនយើងទៅមើលបឹងដែលនៅមិនឆ្ងាយពីវត្តបន្តិចជាបឹងដែលសំបូរបង្កងជាងគេក្នុងតំបន់នោះហើយក៏អាចមើលឃើញភ្នំដាដែលជាតំបន់ប្រវត្តិ សាស្រ្តដ៏ល្បីដែរ។

ខ្ញុំត្រលប់មកដល់ផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាពនៅម៉ោងប្រហែលជា៤រសៀល។ ហើយក៏បានដេកលក់យ៉ាង ស្អាតបន្ទាប់ពីដល់ផ្ទះ។

 

អនុស្សាវរីយ៍អុំទូកអង្គរ ១៣ ១៤ ១៥ ខែ វិច្ឆិការ ២០១៦

ខ្ញុំចូលចិត្តដើរលេងពេលខ្លះក៏ស្វែងរកកន្លែងជិតៗផ្ទះដើម្បីងាយស្រួលធ្វើដំណើរ។ តាំងពីចេះដើរលេង បើនិយាយអោយស្រួលស្តាប់គឺតាំងពីអាចដើរលេងបានមោខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរទៅណាមកណាម្នាក់ឯងឡើយ។ ទោះបីខ្ញុំនៅលីវតែវាអាចជារឿងចំលែកដែលខ្ញុំមិនមែឯកការ ។ ធម្មតាខ្ញុំនិយាយច្រើនគួរសម តាំងចូលរៀនមហាវិទ្យាលយ័។

ខ្ញុំដើរម្តងណាក៏ដោយក៏ភាគច្រើនមានគ្នាចាប់ពី10នាក់ឡើងទៅដែលភាគច្រើនគេអោយឈ្មោះថាក្រុម ហើយអាចជាក្រុមដែលមានឈ្មោះថាព្រាយអសន្នរោគផងមិនដឹង។ បើមិនទៅជាមួយមិត្តខ្ញុំក៏ទៅជាមួយ គ្រួសារជាប្រចាំ។

ឆ្នំានេះពិសេសណាស់អុំទូក២០១៦ ដែលខ្ញុំសំរេចចិត្តដើរម្នាក់ឯងសាកមើលបើទោះបីជាវាមិនពេញលេញ។ ខ្ញុំធ្លាប់តាំងចិត្តថានិងដើរតាឯងបែបនេះតាំងពីខែកក្កដាម្លេះតែធ្វើមិនបានដោយសារដាក់ច្បាប់មិនបាន។

ដំណើររបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃអាទិត្យទី  ១៣ វិច្ឆិការ ២០១៦ វេលាម៉ោង ៩ និង ៣០ ព្រឹក ដោយ THERO EXPORESS. ដោយសារផ្លូវធ្វើរួចផង រឺ ក៏ដោយសារឡានផងមិនដឹងធ្វើអោយខ្ញុំយល់ថា ជិះឡានទៅ សៀមរាបលើកនេះស្រួលណាស់។ ៥ម៉ោងពីភ្នំពេញទៅសៀមរាប ក្នុងល្បឿន៦០ គីឡូម៉ែត្រ ក្នុង មួយម៉ោង និង ៤០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោងតាមតំបន់ ឡានក៏បាននាំខ្ញុំទៅដល់សៀមរាប នៅម៉ោង ២ និង ៣០ នាទី រសៀល។

ខ្ញុំបានទៅស្នាក់នៅផ្ទះមិត្តម្នាក់នៅទីនោះ។ ពេលទៅដល់គាត់បាននាំខ្ញុំទៅញុំាអាហារពេលល្ងាចនៅមុខ អង្គរតូចដោយសារតែនៅសៀមរាបមានការកកស្ទះព្រោះពិធីអុំទូកបានចាប់ផ្តើមនៅតាមដងស្ទឹងសៀមរាបថ្ងៃ១៣ នេះឯង។ នៅសៀមរាបទៀតសោតគេអុំទូកតែពីរថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។

បន្ទាប់ពីអាហារល្ងាចចប់រួចរាល់រីកាមិត្តដែលបានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅដល់ខ្ញុំបានយកម៉ូតូ Today របស់បង ស្រីគាត់ហើយនាំខ្ញុំទៅដើរលេងបន្ត នៅ PUBSTREET & NIGHT MARKET (ផ្សារាត្រី)៕ ស្ទះ កក មនុស្ស ច្រើន ជារឿងធម្មតារបស់ កន្លែង ពីរនេះហើយ ដោយសារតែវាជាកន្លែងល្បីនៅសៀមរាប ពេលរាត្រី ។

ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់១៤ វិច្ឆិការ ២០១៦ យើងក៏បន្តដំណើរទៅលេងភ្នំគូលេន

ភ្នំគូលេនស្ថិតនៅក្នុងស្រុកស្វាយលើ និងស្រុកវ៉ារិន ចំងាយ ៦០គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងសៀមរាប និងប្រហែល ២៥គីឡូម៉ែត្រពីប្រាសាទបន្ទាយស្រី។ ភ្នំគូលេនមានឈ្មោះដើមថា មហិន្រ្ទព៌ត ជាកន្លែងដែលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី២ ប្រារព្ធធ្វើពិធីទេវរាជ និងប្រកាសឯករាជ្យពីប្រទេសជ្វាក្នុងឆ្នាំ៨០២ ដែលជាពេលដែលសម័យអង្គរកើតឡើង។ ភ្នំនេះជាទីក្រុងរបស់ចក្រខ្មែរ (អាណាចក្រខ្មែរ)ដំបូងគេជិតកន្លះសតវត្សមុនពេលប្តូរទៅហិហរាល័យ ដែលឥឡូងនេះហៅថារលួស។ មានប្រាសាទប្រហែល ២០ ត្រូវបានរកឃើញនៅលើភ្នំនេះ។

យើងបានទៅលេងភ្នំដោយមានគ្នាទាំងអស់7នាក់ដោយរួមទាំងតៃកុងឡាន។ដំបូងឡើយយើងចង់ទៅតែពីរ នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ យើងចាកចេញពីផ្ទះស្នាក់នៅថ្ងៃបន្តិចហើយដោយសារឡានឡើងភ្នំច្រើនទើបធ្វើអោយដំណើររបស់យើងរាងប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់បន្តិចហើយក៏ដើរមិនបានគ្រប់កន្លែងដែរ។

នៅលើភ្នំបំណងរបស់អ្នកទៅភាគច្រើនគឺចូលព្រះអង្គធំបង្គំសុំសេចក្តីសុខ។

បន្ទាប់ពីព្រះអង្គធំមនុស្សជាច្រើនបានបំបែកគ្នាទៅរកកន្លែងញុំាបាយរាងខ្លួន ខ្លះតំរង់ទៅរក តូបដែលបានធ្វើពីឈើប្រក់ស្បូវនៅជាប់នឹងទឹកជ្រោះ ។ ខ្លះក៏បានរកត្រឹមតែកន្លែង រឺ តង់មកក្រាលជាប់ដី ក្បែរទឹកជ្រោះ ខ្លះទៀតគាត់បានទៅមើល តំបន់សក្ត័សិទ្ធិមួយចំនួនទៀតដូចជា លឹង្គព្រះ1000 រឺ រូងនាគសិន។ ពួកខ្ញុំមិនទៅទេ គឺ ទៅរកតូបក្បែរជ្រោះដើម្បីញុំាបាយតែម្តងព្រោះយើងថ្ងៃហើយ។ យើងត្រូវស្រូតញុំាបាយហើយចុះពីភ្នំមក វិញមុនម៉ោងពីរជាម៉ោងដែលគេកំណត់អោយចុះពីភ្នំ ។

ពួកយើងចុះពីភ្នំដោយមិនមានស្ទះហើយបានមកដល់ផ្ទះវិញនៅម៉ោងប្រហែល៤ល្ងាច។ ល្ងាចនេះពូរបស់ រីកាបានហៅមីងរបស់រីកាមកដុតមាន់ញុំាជុំគ្នាពេលល្ងាច។ ល្ងាចត្រជាក់ខ្ញុំបានបបួលរីកាជិះកង់លេងដោយសារ យើងមិនបានទៅណាទេ តែរីកាមិនទៅ។ ខ្ញូំមិនទំលាប់ដើរម្នាក់ឯងវាធ្វើអោយខ្ញុំមានការរារែកក្នុងការជិះកង់ម្នាក់ឯង។ ល្ងាចយប់ថ្ងៃទៅពីររបស់ខ្ញុំនៅសៀមរាបបានក្លាយទៅជាល្ងាចដែលសោកសៅបន្តិចហើយព្រោះ មិនបានៅណាតាមគំរោងដែលខ្ញុំបានគ្រោងវាក្លាយជាល្ងាចដែលដេកស្អាតតាំងពីម៉ោង៩យប់។ បើទោះបី ជាល្ងាចនុះមានព័ត៍មានថាមានព្រះចន្ទ័យ៉ាងស្អាតក៏ដោយ។វាជាការខកចិត្តមួយដែលថាមកដើរលេងបែជាមក ដេកផ្ទះទៅវិញ។វាក្លាយជាល្ងាចដែលផ្ទុយស្រលះព្រោះបើមោជាមួយក្រុមខ្ញុំវិញអាចសប្បាយជាងនេះ។

អត់ខ្វល់ច្រើនខ្ញុំដេកលក់រហូតដល់ពាក់កណ្តាលអាធ្រាត្រងើបម្តងដោយសារសំលេងឆ្កែលូព្រោះថ្ងៃ ចន្ទ័ពេញ បរមីដឹង។ ខ្លាចបន្តិចដែរតែខ្ញុំនៅតែដេកលក់ទៅវិញទល់ភ្លឺ។

ព្រឹក ១៥ វិច្ឆិកា ២០១៦ បានមកដល់វាជាថ្ងៃត្រូវត្រលប់មកភ្នំពេញវិញហើយ តែឡានចេញម៉ោង ២ នឹិង ៣០ នាទីនុះ។ ខ្ញុំមានពេលមួយព្រឹកដើរលេង។ ខ្ញុំលែងច្រេមច្រុមហើយ ខ្ញុំបានតឿនរីកាអោយស្រូតបន្តិច ព្រឹក នេះការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំដាច់ខាតត្រូវបានដើរលេងព្រោះខ្ញុំមិនបានចង់ចំនាយពេលមកដេកផ្ទះទេ។

ទីបំផុតបងរីកាយកម៉ូតូ TODAY របស់គាត់មកអោយយើងខ្ចីម្តងទៀតដើម្បីដើរកំសាន្តព្រឹកនេះ។ ចាកចេញ ពីផ្ទះម៉ោង៨ព្រឹកអារម្មណ៏ជិះម៉ូតូក្នុងអាកាសធាតុត្រជាក់ធ្វើអោយខ្ញុំរីករាយណាស់ខ្ញុំមិនខ្វល់ធ្លាប់ទៅសៀមរាប ប៉ុន្មានដងទេតែខ្ញុំនៅតែរីករាយជាមួយដើមាឈើធំៗតាមដងផ្លូវដែលធ្វើអោយបរិយាកាសទីនុះត្រជាក់ជាទី មនោរម្យ។

កន្លែងដំបូងគេគឺយើងឆ្ពោះទៅ បារាយណ៏ ។ បារាយខាងលិចគឺជាអាងទឹកធំមួយដែលបានបង្កើតឡើងដោយដៃមនុស្សដែលជាបុព្វបុរសខ្មែរនៃទឹកដីអង្គរ។ ភ្ញៀវទេសចរអាចជួលទូកដើម្បីជិះទៅកាន់កោះមួយនៅទីនោះ ដែលជាកន្លែងមួយ ដែលមានប្រាសាទប្រាសាទមេបុណ្យខាងលិចនៅទីនុះ។ ដែលសព្វថ្ងៃនេះមានតែដានរបស់វានៅតែមាន។ ប៉ុន្តែកោះនេះគឺជាកន្លែងរីករាយសម្រាប់អាហារឆ្ងាញ់ៗហើយអ្នកអាចដើរឆ្វែលជុំវិញទីនុះបាននៅពេលដែលកម្រិតទឹកបាយរាយណ៏បានចុះទាប។ ដូចគ្នានេះដែរភ្ញៀវទេសចរអាចទៅទីនុះនៅរដូវនេះ ដែលសំបូរទៅដោយទឹកពេញព្រាបដើម្បីហែលទឹកកំសាន្តលេង។ ទេសភាពតាមដងផ្លវបារណ៏ពិតជាទីមនោរម្យ ដើមឈើតូចធំត្រជាក់ធ្វើអោយការធ្វើដំណើរតាមម៉ូតូរបស់ខ្ញុំមានភាពរីករាយមិនខ្វល់នឹងអាកាសធាតុក្តៅ ហែង។

យើងបានទទួលទានអាហារនៅក្នុងផ្សាត្រីមួយពេលជិតទៅដល់បារាយណ៏។ យើងបានចាកចេញពីទីនុះ ហើយឆ្ពោះទៅរកប្រាសាទមួយឈ្មោះនាគពន្ធ័ ដោយយើងមិនបានដឹងថានាគពន្ធ័ជាប្រសាទស្ថិតនៅក្នុងវង់ធំ។ យើងជ្រុលជាជិះចូលដល់វ់ង់តូច បាពួន ក្លាយជាប្រសាទបន្ទាប់ដែលយើងបានមកឈប់សំចតដើម្បីថតរូប។

បា្រសាទបាពួនមានទីតាំងស្ថិតនៅផ្លូវចូលទៅកាន់ទ្វារដីឆ្នាំង ស្ថិតនៅបន្ទាប់ពីប្រាសាទបាយ័ននិងក្បែរព្រលានជល់ដំរី។ប្រាសាទនេះកសាងឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី១១ រវាងឆ្នាំ១០៦០ ដោយ  ព្រះបាទឧទទិត្យវរ្ម័នទី២(១០៥០-១០៦៦)ដើម្បីឧទ្ទិសថ្វាយដល់ព្រហ្មមញ្ញសាសនា។ ប្រាសាទនេះមានចំលាក់ខុសពីប្រាសាទផ្សេងៗទៀត គឺឆ្លាក់នៅលើថ្មតូចៗ ស្រដៀងនឹងឥដ្ឋ។ ចម្លាក់នេះនៅសេសសល់តិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ប្រាសាទភ្នំនេះមានរាង ដូចសាជីមានប្រាំថ្នាក់សំណង់ធ្វើ ពីថ្មភក់ថ្មបាយក្រៀម និងឈើមានគោបុរៈ នៅទាំងបួនទិស ព្រមទាំងមានរូបចម្លាក់ក្បាច់រចនា ល្អឆើតទាក់ទងទៅនឹងរឿងរាមកេរ្តិ៍ខ្មែរ និងមានក្បាច់ចម្លាក់ផ្សេងៗ ទៀតទាក់ទងទៅនឹងល្បែងកីឡា និងរូបព្រះពុទ្ធចូលព្រះនិពា្វនដែលគេទើបកសាងនាសម័យលង្វែក។ប្រាសាទនេះជាប្រភេទប្រាសាទភ្នំតំណាងអោយភ្នំព្រះសុមេរុមានកំពែងប្រវែង ៤២៥ X ១២៤ ម៉ែត្រព័ទ្ធជុំវិញ។ លក្ខណៈពិសេសមួយទៀតនៃប្រាសាទនេះ គឺផ្លូវចូលប្រវែង ២០០ម៉ែត្រ នៅទិសខាងកើត មានលក្ខណៈជាស្ពានទ្រដោយសរសរមូលបីជួរ។ នៅជាន់ទីមួយ ទីពីរ ទីបី នៃប្រាសាទមានថែវធ្វើពីថ្មភក់។

ប្រាសាទនេះត្រូវបានសាងសង់ឡើងដោយព្រះបាទឧទយាទិត្យវរ្ម័នទី២ និងជាស្ថាបត្យកម្មដែលទ្រុឌទ្រោមជាងគេក្នុងចំនោមប្រាសាទនៅបរិវេណអង្គរ។ វាគឺជាប្រាសាទដែលបង្ហាញពីភាពដ៏សម្បើមអស្ចារ្យមួយក្នុងចំនោមប្រាសាទចាស់ៗដែលនៅសេសសល់។ ប្រាសាទភ្នំមួយនេះគឺសាងសង់ឡើង ដើម្បីឧទ្ទិសថ្វាយដល់ព្រះសិវៈ តែចំពោះរូបចំលាក់ជាច្រើនត្រូវបានគេមើលឃើញថា បានបង្ហាញពីហេតុការណ៍ចម្បាំងរបស់ព្រះវិស្ណុ។ ហើយប្រាសាទនេះត្រូវបានគេកំពុងស្ថាបនាអោយដូចដើមឡើងវិញផងដែរ។

បន្ទាប់ពីចូលថ្វាយបង្គំព្រះអង្គធំដែលនៅក្បែរបាពួនរូប ភាពជាច្រើនបានផ្តិតយក។ ភ្ញៀវទេសចរណ៏ជាច្រើន បានទៅកាន់ប្រាសាទដើម្បីថតរូប របស់ប្រាសាទដោយឡែកតែខ្ញុំបានរកប្លង់ផ្ទាល់ខ្លួនគាប់ចិត្ត។ ប្លង់នេះគឺ ក្រោមស្ពានផ្លូវចូលទៅកាន់បាពួន។

យើងនៅតែមានគោលដៅទៅនាគពន្ធ័ដោយសារមានគេប្រាប់ថាទេសភាពស្អាតពេកហើយ។ តែយើងក៏មិនភ្លេចមើលម៉ោងឡានចេញដែរ។ នៅមានពេលតោះទៅទៀតយើង។

ប្រាសាទនាគព័ន្ធ ស្ថិតនៅផ្លូវវង់ធំនៃតំបន់អង្គរ លើទំហំដី ៣៥០ម៉ែត្រ បួនជ្រុងស្មើ មានចមា្ងយ ១៨គីឡូម៉ែត្រ ពីទីរួមខេត្តសៀមរាប ។ ប្រាសាទនេះមានសណ្ឋានលក្ខណៈខុសប្លែកពីគេទាំងអស់ គឺមានតែប្រាសាទមួយសង់នៅកណ្តាលបាតស្រះ ។ ប្រាសាទមានរាងប្រហាក់ប្រហែលនឹងចេតិយ ប៉ុន្តែនៅជ្រុងកំពែងទាំង៤ទិស យើងឃើញមានកន្លែងសម្រាប់ព្យាបាលដល់មនុស្សដែលខ្វះធាតុទាំង៤ នៅក្នុងខ្លួន ។ បើតាមប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរយើងដែលនិទានតៗគ្នាមកថា ធាតុទាំង៤នេះ គឺ៖ ធាតុទឹក, ធាតុដី, ធាតុភ្លើង និង ធាតុខ្យល់ ។ មនុស្សយើងណាម្នាក់បើសិនខ្វះធាតុអ្វីមួយក្នុងចំណោមធាតុទាំង៤ គឺអាចទៅព្យាបាលនៅទីប្រាសាទនេះ ហើយកន្លែងព្យាបាលធាតុទាំង៤ គឺស្ថិតនៅខុសៗគ្នាទាំងអស់ ពោលគឺនៅជុំវិញគ្រប់ជ្រុងនៃទិសទាំង៤ ជុំវិញប្រាសាទតែម្តង ។

ទិសខាងកើតនៃប្រាសាទនាគព័ន្ធតំណាងឱ្យព្រះវិស្ណុ សម្រាប់ព្យាបាលមនុស្សណាដែលខ្វះធាតុដី ។ ជំនាន់នោះបើមនុស្សណាខ្វះធាតុនេះហើយ គេត្រូវតែបញ្ជូនមនុស្សនោះដើម្បីមកព្យាបាល ដោយអង្គុយសំពះនៅខាងក្រោមមាត់ព្រះវិស្ណុ ដែលមានក្បាលជារូបមនុស្ស ហើយព្រះគ្រូដែលព្យាបាលត្រូវដងទឹកពីក្នុងស្រះ ដែលជាទឹកថ្នាំដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិចាក់ពីលើ, ទឹកនោះហូរចូលតាមមាត់ព្រះវិស្ណុ ធ្លាក់មកស្រោចលើក្បាលអ្នកជំងឺ ពេលនោះអ្នកជំងឺនឹងជាសះស្បើយ, មានធាតុដីនេះឡើងវិញ ។

ទិសខាងលិចនៃប្រាសាទតំណាងឱ្យក្បាលសេះ សម្រាប់ព្យាបាលឱ្យមនុស្សលោកដែលខ្វះធាតុខ្យល់ ។ បើសិនជា អ្នកណាត្រូវហោរាទាយដឹងថា ខ្វះធាតុខ្យល់ អ្នកនោះត្រូវតែមកព្យាបាលនៅប្រាសាទនេះ ដោយឱ្យអង្គុយនៅពីក្រោមមាត់សេះហើយលើកដៃទាំងពីរសំពះឡើងលើ ហើយព្រះគ្រូដែលជាអ្នកព្យាបាល បានដងទឹកក្នុងស្រះដែល ជាទឹកថ្នាំខ្មែរដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិនោះមកចាក់ពីលើ ហើយទឹកនេះធ្លាក់ចូលមកក្នុងមាត់សេះបន្តហូរមកស្រោចលើក្បាល ខ្លួន ប្រាណអ្នកជំងឺ ធ្វើឱ្យអ្នកជំងឺនឹងមានធាតុខ្យល់នេះឡើងវិញ ។

ទិសខាងត្បូងនៃប្រាសាទសំរាប់មនុស្សខ្វះធាតុភ្លើង ។ នៅទិសខាងត្បូងនោះ មានរូបក្បាលតោសម្រាប់ព្យាបាល ដោយព្រះគ្រូតម្រូវឱ្យអ្នកជំងឺដែលខ្វះធាតុភ្លើងអង្គុយសំពះ នៅក្រោមក្បាលតោ ដោយព្រះគ្រូចុះដងទឹកពីក្នុងស្រះមកចាក់តាមទរ ហើយទឹកថ្នាំនោះនឹងហូរធ្លាក់តាមមាត់តោមកស្រោចលើខ្លួនប្រាណ អ្នកជំងឺ ធ្វើឱ្យមនុស្សដែលមានអាការៈរោគខ្វះធាតុខាងលើនឹងត្រូវជាសះស្បើយ ឡើងវិញ ។

ទី៤ បើមនុស្សណាម្នាក់ត្រូវបានហោរាសាស្ត្រទាយថាមានខ្វះធាតុទឹក ត្រូវបញ្ជូនមកទិសខាងជើង ដែលមានរូបក្បាលដំរី សម្រាប់ព្យាបាលឱ្យជា ដោយព្រះគ្រូព្យាបាលតម្រូវឱ្យអ្នកជំងឺមកអង្គុយក្រោមព្រះបាតដំរី ហើយលើកដៃទាំងពីរឡើងលើសំពះ ពេលនោះព្រះគ្រូចុះទៅដងទឹកក្នុងស្រះនៃប្រាសាទដែលជាទឹកថ្នាំដ៏ ស័ក្តិសិទ្ធិមកចាក់តាមទរ ហើយបន្តហូរធ្លាក់តាមមាត់ដំរី ស្រោចស្រពលើខ្លួនប្រាណអ្នកជំងឺ ធ្វើឱ្យអ្នកជំងឺមានធាតុទឹកនេះឡើងវិញភ្លាមៗនាពេលនោះដែរ ។

ព្រេងនិទានខ្មែរមួយបានចែងថា កាលពីដើមឡើយនៅក្នុងស្រះមួយដែលស្តេចជំនាន់នោះបាន សាងសង់ប្រាសាទក្នុងទឹកស្រះនេះ មានប្ញសឈើ ប្ញសព្រៃ១.២០០មុខដែលត្រាំនៅក្នុងស្រះនេះ ដោយប្ញសឈើទាំង ១.២០០មុខនេះ គឺសុទ្ធតែដើមថ្នាំទាំងអស់សម្រាប់ព្យាបាលដល់អ្នកជំងឺដែលខ្វះធាតុ ទាំង៤ គឺធាតុទឹក, ធាតុដី, ធាតុភ្លើង, ធាតុខ្យល់ ហើយទឹកថ្នាំដែលត្រាំក្នុងស្រះគឺជាវត្ថុដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិបំផុត សម្រាប់ព្យាបាលដល់អ្នកជំងឺ ។

ចាស់ៗបាននិទានតៗគ្នាទៀតថា ទឹកស្រះ ដែលនៅព័ទ្ធជុំវិញ ប្រាសាទនាគព័ន្ធនេះ គឺជាតំណាងសាគរដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និង តំណាងពិភពលោកដ៏ធំ ដែលមានមនុស្សមួយក្រុមនាសម័យបុរាណមានចំនួន១២ នាក់ បានជិះសំពៅតាមមហាសមុទ្រនេះ ហើយក៏ប៉ះនឹងភ្លៀងខ្យល់ព្យុះដ៏ខ្លាំងក្លា បោកមកលើមនុស្សទាំង១២នាក់នោះឱ្យលិចកណ្តាលសមុទ្រ ពេលនោះមានយក្ខិនីមួយដ៏ធំ បានប្រែកាឡាជាមនុស្សលោកហើយជួយសង្គ្រោះអ្នកដែលរងគ្រោះដោយ ខ្យល់ព្យុះនេះ មកដាក់លើកោះមួយ ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាក្នុងគោលបំណងទុកធ្វើជាចំណីអាហារ ។ ក្រោយពីមនុស្ស១២នាក់នោះ រស់នៅលើកោះ ព្រះលោកេស្វរៈបានមកពន្យល់សុបិន្តដល់មនុស្ស១២នាក់នេះ ដោយនិយាយថា អ្នកឯងទាំងអស់គ្នានេះកំពុងតែចាញ់បោកគេហើយ ស្រីម្នាក់ដែលកំពុងចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាឯងនេះគឺជាយក្ខិនី គឺចិញ្ចឹមពួកឯងសម្រាប់ជាចំណីអាហារ ។ តែបើពួកឯងចង់រត់ចេញពីកោះនេះ យើងនឹងប្រែកាឡាជាសេះចុះមកធ្វើឱ្យពួកឯង១២នាក់តោងកន្ទុយហើយហោះ ចេញពីកោះនេះ ដើម្បីគេចចេញពីចំណីយក្ស ។ ពេលនោះដែរ ក្រុមមនុស្សទាំង១២នាក់ដែលនៅលើកោះ ក៏បានយល់ព្រមឱ្យលោកេស្វរៈប្រែកាឡាហើយនាំពួកគេចេញពីទីកោះ។ ដូច្នេះហើយបានជាគេកសាងរូបសេះសមួយដ៏ធំមួយ នៅក្នុងស្រះពីខាងកើតប្រាសាទនាគព័ន្ធ នេះ ទុកដើម្បីឧទ្ទិសដល់សត្វសេះសខាងលើ ។

ប្រាសាទនាគព័ន្ធ ត្រូវបានព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់កសាងនៅកណ្តាលសតវត្សរ៍ទី១៨នៃ ពុទ្ធសករាជ(ព.ស១៧២៤-១៧៤៤) ដើម្បីឧទ្ទិសថ្វាយដល់ពោធិសត្វលោកេស្វរៈ ។ រឿងព្រេងនិទានខាងលើនេះ គ្រាន់តែជារឿងនិទានខ្មែរយើង ជំនាន់មុននិយាយតៗគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ ៕

ពេលទៅដល់ភ្លាមរងដែលមិនអាចរំលងនុះគឺទិដ្ធភាពសែលហ្វី មេឃស្អាតស្របពេលជាមួយរូបភាពតាមដង ផ្លូវ ទោះបីក្តៅបន្តិចតែសុំប្រាប់ថាវាពិតជាសាកសមណាស់ដែលឆ្លៀតទៅឆ្វែលវា។

ហត់ហើយម៉ោងឡានចេញជិតដល់តោះត្រលប់ទៅយកបង្វិចមកភ្នំពេញវិញ។ កុំភ្លេចព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គ ចម ណារីកា។ អើសស្រះស្រង់ ត្រង់នុះស្អាត ឈប់ទៀតហើយអង្កាល់បានដល់ផ្ទះ។

ស្រះស្រង់មានទីតាំងស្ថិតនៅទល់មុខខាងកើតប្រាសាទបន្ទាយក្តី។ ស្រះនេះកសាងឡើងនៅចុងសតវត្សរ៍ទី១២ ដោយព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧។ ស្រះនេះមានទំហំប្រវែង ៧០០x៣០០ ម៉ែត្រ ដែលមានរានហាលដ៏ស្រស់ស្អាត។ ស្រះនេះសាងសង់តែងតែមានទឹកជាប់ជានិច្ច និងមានទេសភាពស្រស់បំព្រងព័ទ្ធជុំវិញ។ ស្រះនេះបានសាងសង់ឡើងពីថ្មភក់ និងថ្មបាយក្រៀម។ រានហាលនៅស្រះស្រង់មានរាងកាកបាទដែលមានបង្កាន់ដៃនាគ និងមានតោឈយាមផ្លូវ។

ឡានចេញចោលហើយដឹង? នៅទេទៅឆ្វែលអង្គចេកអង្គចមសិន យ៉ាងហោចបានអុជធូបបន្តិចដែរ ជាការលា ។ ដោយសារតែជីវិតបានផ្សាភ្ជាប់ជាមួយផ្លូវព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៏ ដែលដាច់ខាតត្រូវតែគោរពប្រមាថមិនបាន។

ព្រះអង្គចេកព្រះអង្គចម ជាព្រះពុទ្ធរូបភេទស្រី ហើយក៏ត្រូវបានមតិខ្លះ គិតថារូបទាំងពីរនោះ ជាបងប្អូនបង្កើតជាមួយ គ្នាផងដែរ ដែលរូបធំជា ព្រះអង្គចេក និង រូបតូចជាព្រះអង្គចម រូបទាំងពីរនោះ ត្រូវបានគេគិតថាសាង អំពីមាសនិងលង្ហិន ហើយមានទម្ងន់ សរុប១៥០គីឡូក្រាម។ យោងតាមសេចក្ដី តំណាលតៗគ្នា ដោយមិនមានប្រភពព័ត៌មាន ជាក់លាក់ច្បាស់លាស់ ណាមួយ បានលើកឡើងអំពី ព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចមថា ទេពធីតាទាំងពីរអង្គនេះ ជាអតីតព្រះរាជបុត្រី របស់ព្រះបាទសូរ្យវរ្ម័នទី២ ដែលជាស្ថាបនិកសាង ប្រាសាទអង្គរវត្ត។មូលហេតុដែលនាំឲ្យ សាធារណជនចាប់អារម្មណ៍ ចងចាំ និង គោរពបូជាចំពោះព្រះនាងចេកនឹងព្រះនាង ចមក៏ព្រោះតែសេចក្ដី សុច្ចរឹតទៀងត្រង់ទន់ភ្លន់ និងប្រកបដោយក្ដីមេត្តា ករុណាយ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់ ដែលពួកគេទាំងពីរតែងតែធ្វើ បុណ្យដាក់ទានដល់អស់ ប្រជានុរាស្រ្តដែលត្រូវការឲ្យ ព្រះនាងទាំងពីរជួយ លើសពីនេះទៅ ទៀតព្រះនាងបានអប់រំ អ្នកទោស ទាំងឡាយឲ្យដើរ តាមគន្លងទូន្មានរបស់ព្រះពុទ្ធ និងបានដោះលែង ពួកគេឲ្យមានសេរីភាព ថែមទៀតផង។ព្រះនាងទាំងពីរគឺជាអ្នកដែលគោរព ប្រតិបត្តិព្រះពុទ្ធសាសនា យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនដែលប្រជារាស្រ្ត ទូទាំងនគរបានដឹងអំពីចរិក លក្ខណៈដ៏ប្រពៃរបស់ ព្រះនាងទាំងពីរ ម្លោះហើយពីមួយជំនាន់ ទៅមួយជំនាន់រហូត ដល់រជ្ជកាល ព្រះបាទអង្គចន្ទរាជា ឡើងគ្រងរាជ្យសម្បត្តិ នៅសតវត្សរ៍ ទី១៦ ព្រះអង្គបានអនុញ្ញាត ឲ្យគេសាងរូបព្រះនាងចេក ចមសម្រាប់ប្រជារាស្ត្រ ទូទៅគោរពបូជា លុះក្រោយមករូបទាំងពីរនេះ បានធ្វើឲ្យប្រជារាស្រ្ត រស់នៅប្រកបដោយ សេចក្ដីសុខចម្រើន ទើបប្រជារាស្រ្ត បានចាត់ទុករូបទាំងជា ព្រះពុទ្ធរូបដ៏ស័ក្ដិសិទ្ធិនិង មានកិត្តិនាមល្បីរន្ទឺ ទូទាំងប្រទេស មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ រូបទាំងពីរបានក្លាយជា ភាពទាក់ទាញសម្រាប់ បុគ្គលមានអំណាច និង ឈ្មួញទុច្ចរិត ដោយពួកគេចាប់ផ្ដើម រៀបផែនការលួចសម្រាប់ទុក ធ្វើជាកម្មសិទ្ធិនិងការលក់ដូរ ហេតុនេះហើយបានជារូបព្រះ អង្គចេកព្រះអង្គចមបាន បាត់មួយរយៈក្នុងអំឡុងពេល នៃតំបន់អង្គរត្រូវបានគេ បោះបង់ចោល។ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ រូបសំណាកទាំងពីរនេះ ត្រូវបានរកឃើញឡើងវិញ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥០នៅក្នុង ព្រៃម្ដុំក្រុងអង្គរធំ ដោយក្រុមមន្ត្រីអភិរក្សអង្គរ ខេត្តសៀមរាប ដែលគេជឿថារូបព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចមកាលពី ដើមត្រូវបានតម្កល់ទុកនៅក្នុង ប្រាសាទអង្គរវត្ត។

ជាក់ស្ដែង យោងតាមអត្ថបទ របស់កាសែតភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ចុះថ្ងៃទី សុក្រ ២៣កញ្ញា២០១១ ស្ដីអំពីរូបសំណាកអ្នក ការពារឬថែរក្សា បានរៀបរាប់ថាៈ នៅពេលមួយ លោកឧត្ដមសេនីយ៍ ម្ជុលពេជ្រដាបឈួន ឬហៅថា ដាបឈួន ដែលជាចៅ ហ្វាយខេត្តសៀមរាប នឹងខេត្តកំពង់ធំ ត្រូវបាន សម្ដេចព្រះបាទនរោត្ដមសីហនុ ប្រទានតំណែងឲ្យ គ្រប់គ្រងនៅខេត្តទាំងពីរ បន្ទាប់ពីបានទទួល ឯករាជ្យពីបារាំងនៅឆ្នាំ១៩៥៥។

បន្ទាប់ពីបានដឹងថារូបព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចមត្រូវបានយក មកតម្កល់ទុកនៅ អភិរក្សដ្ឋានអង្គរមក លោកដាបឈួន រួមជាមួយនឹងទាហាន របស់គាត់មួយចំនួន បានឆ្មក់ចូលលួចយក រូបសំណាកទាំងពីរនេះ មកតម្កល់ទុកនៅក្នុង ទីចាត់ការរបស់គាត់នៅ ចិនក្រហម បច្ចុប្បន្នទីតាំងនោះ បានក្លាយជាសណ្ឋាគារអង្គរ សិនជូរីក្នុងក្រុងសៀមរាប។ ថ្ងៃមួយគាត់បានយករូប សំណាកទាំងពីរ ដាក់ក្នុងរថយន្ត របស់គាត់មកតម្កល់ទុកក្នុងផ្ទះ (គេបានឲ្យដឹងថា ក្នុងរូបមួយត្រូវបាន សែងដោយទាហាន ចំនួន៥នាក់ ទើបអាចលើករួច)។

រូបទាំងពីរនេះបានធ្វើឲ្យ ដាប ឈួន មានកម្លាំងលើសអស់ មនុស្សលោកធម្មតា ដោយគាត់អាចលី ដាក់លើស្មានូវរូប ព្រះពុទ្ធទាំងពីរនោះ ដែលមានទម្ងន់សរុប ១៥០គីឡូក្រាម បានយ៉ាងងាយ។ គាត់នឹងទាហាន របស់គាត់ពិតជាមានជំនឿយ៉ាង ខ្លាំងចំពោះរូបព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចម ដោយពួកគេតែងតែ ចំណាយពេលយ៉ាងហោច ក៏កន្លះម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីធ្វើការ គោរពនិងបួងសួងឲ្យ ថែរក្សាពួកគេជាប្រចាំ។

លុះមកដល់សម័យខ្មែរក្រហម គ្រប់គ្រងនៅឆ្នាំ ១៩៧៥-១៩៧៩ រូបសំណាកព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចមក៏ត្រូវក្រុម ទាហានខ្មែរក្រហម យកទៅទម្លាក់ចោល ក្នុងស្ទឹងសៀមរាប ស្រុតកប់បាត់ទៅក្នុងភក់ នៃបាតស្ទឹង រហូតដល់ខេត្តសៀមរាបត្រូវ បានរំដោះនៅឆ្នាំ១៩៧៩។ គេជឿថាក្រុមទាហានខ្មែរក្រហម ដែលនាំគ្នាដឹកយក រូបសំណាកទាំងពីរនេះ ទៅចោលក្នុងស្ទឹង សៀមរាប បានស្លាប់ដោយសារ បារមីរបស់ព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គចមនៅក្រោយពេល មិនយូរប៉ុន្មាន នៃការយកព្រះពុទ្ធរូប ទាំងពីរនេះមកទម្លាក់ចោល ក្នុងទឹកស្ទឹង។

ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៨២ ព្រះចៅអធិការវត្ដ ដំណាក់រួមជាមួយ នឹងការចូលរួមពី សំណាក់អភិបាល ខេត្តសៀមរាប លោក នៅ សម បាននាំគ្នាកសាង អាស្រមតូចមួយនៅក្បែរ ព្រះរាជដំណាក់ស្ដេច ក្នុងបរិវេណសួនឯករាជ្យ ឬ សួនដំណាក់ ស្ដេច ហើយប្រារព្ធពិធី ដង្ហែព្រះពុទ្ធរូបទាំងពីរអង្គ ពីវត្តដំណាក់មក តម្កល់ទុកនៅទីនោះ។ លុះបន្ទាប់មកទៀត នៅឆ្នាំ២០០៤ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ឯកឧត្ដម ចម ប្រសិទ្ធិ បានបរិច្ចាគទឹកប្រាក់ ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីពង្រីក អាស្រមព្រះអង្គចេក ព្រះអង្គ ចមឲ្យធំទូលាយ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ដែលអាចឲ្យពុទ្ធបរិស័ទ្ធ និងប្រជារាស្ត្រទូទាំងប្រទេស មកទីនេះដើម្បី គោរពបូជានិង បួងសួងសូមនូវ សេចក្ដីសុខសប្បាយ គ្រប់សេចក្ដីប្រាថ្នា របស់ពួកគេម្នាក់ៗ ម្យ៉ាងវិញទៀតទីកន្លែងនេះ ក៏បានក្លាយជាទីកន្លែង សក្ការបូជាដ៏ស័ក្ដិសិទ្ធិមួយ សម្រាប់បព្វជិតទាំងឡាយ ប្រារព្ធពិធីសាសនា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាពិសេសនៅក្នុងពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំ ខ្មែរ ពិធីបុណ្យភ្ជំបិណ្ឌ និងពិធីបុណ្យអុំទូក។ល។ ដែលមានមនុស្សម្នាទាំងឡាយទូទាំងប្រទេស មកទីនេះដើម្បីសម្ដែងនូវ សេចក្ដីគោរពបូជា ស្ទើរតែជាង ៣០០នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃៗ៕

ពួកយើងនៅតែទាន់បាយថ្ងៃត្រង់ដែលម៉ាករីកាបានធ្វើសំរាប់លក់ ។ ម្ហូបត្រជាក់ បន្តិច ខ្ញុំហេវបន្តិច ធ្វើអោយ ម្ហូបខ្ទិះគមដូងនុះឆ្ងាញ់ជាប់ចិត្ត។

 ដល់ម៉ោងឡានចេញហើយរីកាវាកក់ឡានមិនបានមិនអាចអោយយើងអង្គុយជាប់គ្នាដូចកាលមកនុះទេ ។ ខ្ញុំអង្គុយលេខ២ វាអង្គុយលេខ១១ ។ ដោយសារលេខ ១ និង លេខ ២ អង្គុយជាប់ តៃកុងឡានពេកហើយវាខ្លាច តៃកុងឡានពិបាកព្រោះអាចបាំងគាត់មើលផ្លូវមិនឃើញ។ អើសលេខ១ នៅតែមានអ្នកត្រូវការ នុះគឺប្រុស សង្ហា ដូចដើមត្នោតម្នាក់អង្គុយ។ លើកទី១ ហើយដែលជិះឡានឈ្នួលអង្គុយក្បែរប្រុសក្មេងសង្ហា ប៉ុន្តែ វាបានធ្វើ អោយការអង្គុយរបស់ខ្ញុំដូចមិនសូវស្រួល ពិបាកបន្តិចបន្តួច។ តែអ្នកដែលពិបាកជាងខ្ញុំនុះគឺកំលោះសង្ហាម្នាក់ នុះព្រោះគាត់បានចំនាយពេល៥ ម៉ោងអង្គុយអោយត្រង់ឆ្កឺត ជើងមិនអាចលាតត្រង់ព្រោះប៉ះ ចង្កឹះលេខ ដាក់ អោយត្រង់មោម្ខាងទៀតក៏មិនបានព្រោះវាចូលដែនដីខ្ញុំ។ ហាហា កម្មហើយអ្នកកំលោះ ខ្ញុំវិញដែលពិបាកនុះគឺ ខ្ញុំមិនអាចលើកជើងផ្តេសផ្តាសបានទេ ខ្ញុំចង់លើកជើងដាក់លើកៅអីបន្តិចព្រោះវាសណ្តូកត្រង់យូរពេកហើយ។ តែធ្វើមិនបាន។ តៃកុងឡានមិនសូវជានិយាយឡានគ្មានចំរៀងស្តាប់ អ្នកក្បែរក៏មិននិយាយស្លាប់ហើយ ៥ ម៉ោង អត់អ្នកនិយាយរកចង់ស្ទះស្លាប់។ ចំរៀៀងស្តាប់ឡើងអស់ថ្មហើយ។

មកដល់ភ្នំពេញដោយសុវត្ថិភាព ស្ទះផ្លូវបន្តិចនៅស្ពានជ្រោយចង្វាតែមិនអីទេយើងបានមកដល់ផ្ទះនៅម៉ោង ប្រហែល១០យប់ ។

អត្ថបទនេះសរសេរដោយបានយកប្រវត្តិប្រាសាទនឹងកន្លែងដែលខ្ញុំទៅពីអត្ថបទដែលបានចុះក្នុង Google. ជាពិសេសយកចេញពី WIKIPEDIA. THANK

ដោយក្តីស្រឡាញ់

សុខុម